Wat doet onweer met je?
Als er een onweersbui in de buurt is krijg ik heel statisch/pluizig haar. Dus als ik donkere wolken in de lucht zie hoef ik alleen maar in de spiegel te kijken om te weten of het gaat onweren of alleen maar gaat regenen
Verder ben ik er ook heel erg bang voor, maar stukje bij beetje overwin ik dat. Vanavond onweerde het goed hard boven Rotterdam Centraal, en toch ben ik van het treinstation naar de metro gaan lopen. Ik moest wel, want ik moest zo nodig plassen dat ik geen zin had om op R'dam CS te wachten tot het onweer over was, ik wilde gewoon in de eerste de beste metro naar huis (WC's op R'dam CS waren dicht helaas). Aan een stuk door bliksem, de lucht was aan een stuk door licht, en toch was ik buiten. En nu ben ik best trots op mezelf Het was dan maar een heel kleine stukje buiten lopen naar de metro, maar het is toch weer een mooie stap
Ik krijg altijd de rillingen van onweer. Als het ver weg is krijg ik rillingen van enthousiasme, of als het wel dichtbij is maar ik zit in een auto of trein (huis werkt helaas niet bij mij). Als het boven me is ben ik echt bang, maar dat wordt steeds minder
Die rillingen van enthousiasme krijg ik trouwens ook als ik praat over onweersbuien die ik heb meegemaakt. Jammer genoeg kan ik altijd dus pas van een flinke bui genieten als hij geweest is, niet op het moment dat hij er is.
Verder ben ik er ook heel erg bang voor, maar stukje bij beetje overwin ik dat. Vanavond onweerde het goed hard boven Rotterdam Centraal, en toch ben ik van het treinstation naar de metro gaan lopen. Ik moest wel, want ik moest zo nodig plassen dat ik geen zin had om op R'dam CS te wachten tot het onweer over was, ik wilde gewoon in de eerste de beste metro naar huis (WC's op R'dam CS waren dicht helaas). Aan een stuk door bliksem, de lucht was aan een stuk door licht, en toch was ik buiten. En nu ben ik best trots op mezelf Het was dan maar een heel kleine stukje buiten lopen naar de metro, maar het is toch weer een mooie stap
Ik krijg altijd de rillingen van onweer. Als het ver weg is krijg ik rillingen van enthousiasme, of als het wel dichtbij is maar ik zit in een auto of trein (huis werkt helaas niet bij mij). Als het boven me is ben ik echt bang, maar dat wordt steeds minder
Die rillingen van enthousiasme krijg ik trouwens ook als ik praat over onweersbuien die ik heb meegemaakt. Jammer genoeg kan ik altijd dus pas van een flinke bui genieten als hij geweest is, niet op het moment dat hij er is.
Citaat van Ben47, zaterdag 10 september 2011, 9:22 uur
In vind onweer prachtig en een ontlading dichtbij doet het hart altijd best sneller kloppen, maar heeft verder geen invloed. Wel vaak last van statische elektriciteit van kunststof trapleuningen en boodschappenkarretje van AH. Zodra ik daarna een metaal deel aanraak krijg ik een flinke optater.
Bij ons in de AH zijn het allemaal van die verschrikkelijke plastic karretjes!
Voor mij is onweer een mooie gelegenheid om er eens lekker voor te gaan zitten
Als er zo'n onheilspellende donkere wolk in de verte opdoemt en je het al hoort rammelen dan is het voor mij eerst zaak om zsm thuis te komen. Onweer gaat hier meestal gepaard met ontiechelijk veel regen haha.
Het mooiste vind ik de onweders die laat in de avond en 's nachts overtrekken. De hemel die oplicht en de contouren van de wolken die dan overduidelijk te zien zijn. Ook de schichten komen in het donkere ook beter tot hun recht.
Het meest jammere aan onweer vind ik toch wel dat het meestal het einde betekend van een "warme" periode.
Bij ons in de AH zijn het allemaal van die verschrikkelijke plastic karretjes!
Voor mij is onweer een mooie gelegenheid om er eens lekker voor te gaan zitten
Als er zo'n onheilspellende donkere wolk in de verte opdoemt en je het al hoort rammelen dan is het voor mij eerst zaak om zsm thuis te komen. Onweer gaat hier meestal gepaard met ontiechelijk veel regen haha.
Het mooiste vind ik de onweders die laat in de avond en 's nachts overtrekken. De hemel die oplicht en de contouren van de wolken die dan overduidelijk te zien zijn. Ook de schichten komen in het donkere ook beter tot hun recht.
Het meest jammere aan onweer vind ik toch wel dat het meestal het einde betekend van een "warme" periode.
Wat onweer met mij doet? Nou in ieder geval heel veel.
Al vanaf kinds af aan vind ik onweer een prachtig natuurfenomeen. Altijd als het onweerde was ik diegene thuis die altijd maar voor het raam stond te kijken en de flitsen stond te tellen. En als het dan ook echt tekeer ging en ik de tel kwijt was stond ik echt te stuiteren in huis
Op mijn 12e maakte ik bewust mijn eerste vette rolwolk mee. Dit was de weergaloze onweersshow van 17 juli 2004. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren.
Wat onweer nu met me doet is moeilijk te beschrijven. Als het weer eens een keer behoorlijk gaat onweren krijg ik vlak voor een chase het gevoel alsof ik voor het eerst op stap ga met een meisje waarop ik verliefd ben. En ja ik zeg eerlijk... ik ben wel eens zenuwachtig geweest voordat het onweer losbarstte: je leest en hoort overal wat het onweer al heeft gedaan in andere delen van het land en ben dan verschrikkelijk benieuwd wat er bij mij gaat gebeuren.
Als dan het onweer uiteindelijk komt sta ik echt te genieten van het schouwspel. Bij de eerste ontlading die ik zie of de eerste rommel die ik hoor staat het kippenvel over mn armne. Alsof mn vriendin ja tegen me zegt (A).
Om even twee voorbeelden te noemen:
Op 14 juli 2010, de datum die bij iedereen wel bekend is, zag ik in de ochtend estofex met een level 3 komen. Mijn onderkaak knalde op tafel en was verder de hele dag in gedachte bezig met dagdromen over wat het wel niet kon worden. Uiteindelijk ontstonden de eerste buien, als een kind was ik zo blij... Op de radio kreeg ik ineens mee dat het het zwaarste onweer was dat België in jaren had gehad, dat in Limburg zeer veel schade was en dat de bui recht op gelderland af koerste: het moment waarop mijn handen toch wel wat klammig werden en de hartslag omhoog ging. Toen ik de eerste rommels hoorde wist ik het: dit wordt em!!!! Toen ik de rolwolk zag voelde ik mezelf toch wel heel klein... Ik voelde me alsof ik werd aangesproken in de kroeg door het meisje van mn dromen... alsof ik verlegen was voor die bui... Toen het uiteindelijk ook losbarstte heb ik gewoon bijna geen foto's en video's gemaakt omdat ik mijn ogen uit stond te kijken en eigenlijk toch nog een beetje onder de indruk was van de kracht van moeder natuur.
Afgelopen 23 augustus... Er werd zeer zwaar onweer voorspeld. Ik had extra een dag een beetje vrij gepland om er zeker van te zijn om niets te hoeven missen. Maar zoals iedereen weet liep het uit op een drama. Eerst kwam het knmi nog met code oranje... ik kreeg er steeds meer zin in... maar naarmate het regenfrontje begon te naderen en maar niet activeerde. Het leek net alsof mn date niet kwam opdagen (dat heb ik nog nooit meegemaakt, maar het zal wel te vergelijken zijn )
Het onweer doet dus heel veel met me, maar het beheerst mijn leven niet ofzo... Als het niet kan, dan kan het ook niet en leg ik mezelf daarbij neer. Ik probeer wel zoveel mogelijk van het onweer mee te krijgen, maar bij bepaalde dingen is het gewoon niet de bedoeling, hoe zwaar het onweer ook is. Mijn favoriete voetbalclub wint ook niet elke wedstrijd en dat maakt het juist leuk... Als ik al het onweer zou meemaken is na een tijdje de lol er wel vanaf omdat het dan op elkaar begint te lijken.
Wilfred
Al vanaf kinds af aan vind ik onweer een prachtig natuurfenomeen. Altijd als het onweerde was ik diegene thuis die altijd maar voor het raam stond te kijken en de flitsen stond te tellen. En als het dan ook echt tekeer ging en ik de tel kwijt was stond ik echt te stuiteren in huis
Op mijn 12e maakte ik bewust mijn eerste vette rolwolk mee. Dit was de weergaloze onweersshow van 17 juli 2004. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren.
Wat onweer nu met me doet is moeilijk te beschrijven. Als het weer eens een keer behoorlijk gaat onweren krijg ik vlak voor een chase het gevoel alsof ik voor het eerst op stap ga met een meisje waarop ik verliefd ben. En ja ik zeg eerlijk... ik ben wel eens zenuwachtig geweest voordat het onweer losbarstte: je leest en hoort overal wat het onweer al heeft gedaan in andere delen van het land en ben dan verschrikkelijk benieuwd wat er bij mij gaat gebeuren.
Als dan het onweer uiteindelijk komt sta ik echt te genieten van het schouwspel. Bij de eerste ontlading die ik zie of de eerste rommel die ik hoor staat het kippenvel over mn armne. Alsof mn vriendin ja tegen me zegt (A).
Om even twee voorbeelden te noemen:
Op 14 juli 2010, de datum die bij iedereen wel bekend is, zag ik in de ochtend estofex met een level 3 komen. Mijn onderkaak knalde op tafel en was verder de hele dag in gedachte bezig met dagdromen over wat het wel niet kon worden. Uiteindelijk ontstonden de eerste buien, als een kind was ik zo blij... Op de radio kreeg ik ineens mee dat het het zwaarste onweer was dat België in jaren had gehad, dat in Limburg zeer veel schade was en dat de bui recht op gelderland af koerste: het moment waarop mijn handen toch wel wat klammig werden en de hartslag omhoog ging. Toen ik de eerste rommels hoorde wist ik het: dit wordt em!!!! Toen ik de rolwolk zag voelde ik mezelf toch wel heel klein... Ik voelde me alsof ik werd aangesproken in de kroeg door het meisje van mn dromen... alsof ik verlegen was voor die bui... Toen het uiteindelijk ook losbarstte heb ik gewoon bijna geen foto's en video's gemaakt omdat ik mijn ogen uit stond te kijken en eigenlijk toch nog een beetje onder de indruk was van de kracht van moeder natuur.
Afgelopen 23 augustus... Er werd zeer zwaar onweer voorspeld. Ik had extra een dag een beetje vrij gepland om er zeker van te zijn om niets te hoeven missen. Maar zoals iedereen weet liep het uit op een drama. Eerst kwam het knmi nog met code oranje... ik kreeg er steeds meer zin in... maar naarmate het regenfrontje begon te naderen en maar niet activeerde. Het leek net alsof mn date niet kwam opdagen (dat heb ik nog nooit meegemaakt, maar het zal wel te vergelijken zijn )
Het onweer doet dus heel veel met me, maar het beheerst mijn leven niet ofzo... Als het niet kan, dan kan het ook niet en leg ik mezelf daarbij neer. Ik probeer wel zoveel mogelijk van het onweer mee te krijgen, maar bij bepaalde dingen is het gewoon niet de bedoeling, hoe zwaar het onweer ook is. Mijn favoriete voetbalclub wint ook niet elke wedstrijd en dat maakt het juist leuk... Als ik al het onweer zou meemaken is na een tijdje de lol er wel vanaf omdat het dan op elkaar begint te lijken.
Wilfred
Onweer ja, dat doet alles met me. Opwinding, euforie, extase. Het is zoiets als het bereiken van een - als de bui of de buien grootschalig zijn - langdurig orgasme. Waarbij de opbouw van het onweer een soort voorspel is... Zou het wel, zou het niet lukken? Dat steeds maar balanceren halverwege zekerheid en onvoorspelbaarheid. Het heeft allemaal iets magisch voor me, het bereiken van een soort intrinsieke verbondernheid met de kosmos, zowel zicht- als onzichtbaar. Wat onweer en orgasme met elkaar delen is het fenomeen van de ontlading, het op- en afbouwen van spanningen. Wat er echt allemaal gebeurt is bijna niet te verwoorden; het is iets dat raakt aan mystiek. Onweer heeft voor mij ook met leven en dood te maken, niet alleen vanwege het gevaar van de bliksem, hoewel dat natuurlijk ook. Maar orgasme wordt in het Frans niet voor niets "de kleine dood" genoemd. Dood als een weg naar vervulling, verlossing, of hoe men het ook wil noemen. Dat is ook waar grote kunstwerken over gaan. De "Liebestod" oftewel de slotscene van Wagners muziekdrama "Tristan und Isolde" is voor mij een muzikaal equivalent van onweer, een ontlading die na vier uur aanbreekt (enwaarvan de spanning al gedurende het Vorspiel voelbaar is; en hoe!) en onafwendbaar is en in de laatste maten naar de volledige berusting leidt, een opgaan in een nirwana, een kosmische staat van perfecte eenwording.
Onweer kan ik echt met niets vergelijken.
Zodra de onweer in aantocht is dan wordt ik zenuwachtig, slaat me hoofd op hol en tuur ik alleen maar op de radars en check ik van tijd tot tijd naar buiten of de onweer al in de buurt is. Krijg dan ook echt kriebels in me buik, alsof je voor het eerst verkering heb, lol.
Zodra de onweer afgelopen is dan ben ik altijd teleurgesteld, hoe zwaar de bui ook was, zoals een ritje in de achtbaan... nog n keer, nog n keer
Edit: kortom het heeft een verslavende invloed op mij | Gewijzigd: 1 november 2011, 20:42 uur, door Rayo
Zodra de onweer in aantocht is dan wordt ik zenuwachtig, slaat me hoofd op hol en tuur ik alleen maar op de radars en check ik van tijd tot tijd naar buiten of de onweer al in de buurt is. Krijg dan ook echt kriebels in me buik, alsof je voor het eerst verkering heb, lol.
Zodra de onweer afgelopen is dan ben ik altijd teleurgesteld, hoe zwaar de bui ook was, zoals een ritje in de achtbaan... nog n keer, nog n keer
Edit: kortom het heeft een verslavende invloed op mij | Gewijzigd: 1 november 2011, 20:42 uur, door Rayo
.:: Hevig onweer in het geheugen: (1) 14 Juli 2004, (2) 25/26 mei 2009, (3) 28/29 juni 2011, (4) 10 september 2011 ::.
Citaat van Svenn, woensdag 2 november 2011, 5:59 uur
Hmm The Walker en PGS3000 ik verdiep me al een maand lang in het geen gebeurt is in Chernobyl omdat ik er heen wil, maar die metal taste wordt daar ook contineu beschreven, heb je niet in één of andere chemische meuk gezeten ofzo ?
Zo ver ik weet niet, maar het is ook alleen bij een grote ontlading of inslag, vaak maar paar sec voor dat het gebeurd.
Zo ver ik weet niet, maar het is ook alleen bij een grote ontlading of inslag, vaak maar paar sec voor dat het gebeurd.
Tja, wat doet onweer met je...
Ik vond de beschrijving van Maarten hierboven wel erg passend en kan me hier dan ook redelijk in vinden. Het raakt mij ook diep, de adrenaline die door mijn lichaam giert wanneer een (zware) bui nadert is ongekend.
De opbouw naar hét moment waarop het dan zou moeten gebeuren, het toewerken naar een climax, dat maakt het zo spannend.
Wanneer een warmere periode zich aandient ben ik altijd meteen op zoek naar een potentiële situaties, al is dit nog ruim een week in de toekomst en betekend dit dat we weer afscheid moet nemen van het zomerse weer. Uiteraard zit op deze termijn een grote onzekerheidsfactor, maar ach dat maakt het dan ook wel weer interessant.
Wanneer een situatie zich tot een extreem geval lijkt te kunnen ontpoppen slaap ik soms al enkele dagen van tevoren slecht. Ik krijg het gewoon niet uit m'n hoofd! Vele malen maak ik die dag in gedachten van tevoren mee en hoop dat ik een redelijke verwachting/inschatting van de dag kan maken. Elke run wordt met argusogen bekeken, het dynamische plaatje ingetekend en er wordt driftig overlegd. Uiteraard blijkt dat verwachtingen achteraf nooit helemaal 100% waterdicht zijn.
Als het om nachtelijk onweer gaat komt er van slapen nauwelijks iets. Ik laat het slaapkamerraam open en laat de gordijnen op een kiertje zodat eventueel klank- en lichtspel gemakkelijk weet door te dringen. Ik wordt om het uur wakker, kijk vervolgens even naar de zuidelijke horizon en hoop dan de eerste ontladingen te zien. Niets te zien? Dan wagen we nog maar een poging om te gaan slapen...
Het is niet alleen het verwachten van onweer wat charmeert.
Het is ook de sfeer die er op de ochtend voor het eventuele spektakel hangt. Die klamme warmte na een 'zweet nacht' en dan de omhoog vliegende temperaturen als de zon er goed bij komt. De typische onstabiele Ac, de eerste rommels aan de zuidelijke horizon, de typische windstilte gedurende de ochtend of vlak voor aanvang van de bui, de angstige blikken van mensen wanneer het onweer nadert en natuurlijk de fantastische Cb's (indien zichtbaar!). Tja, het zijn allemaal dingen die bijdragen aan het fenomeen onweer en de beleving ervan.
Wanneer de mogelijkheid zich voor doet wordt uiteraard een chase gemaakt om nog even nét wat dichterbij te kunnen komen .
Toch zit aan het verwachten van onweer voor mij een groot nadeel en dat is het gedeeltelijk verdwijnen van het verrassingseffect. Dit laatste is juist wat de beleving vroeger als jong gozertje nóg intenser maakte. In het holst van een zomernacht je bed uitgedreunt worden, om vervolgens als een bezetene naar het raam te rennen en vol verbazing naar het fenomeen te kijken. Dát was pas kicken!
Tegenwoordig weet je precies hoe de situatie in elkaar zit en waar de grootste kansen liggen waardoor je van tevoren weet (zeker als westerling) dat je 9 van de 10 keer naast de pot zult pissen....
Ach, ook die teleurstelling hoort bij dit fantastische fenomeen. Ik kon me er echt aan opvreten als het weer eens niet lukte in mijn omgeving terwijl in het oosten straten onder liepen. Tegenwoordig kan ik er een stuk rationeler mee omgaan. Wellicht dat het langzaam wat ouder worden hier mee te maken heeft....
Ik hoop dat ik jullie een beetje inzicht in mijn beleving heb kunnen geven. Toch blijft het verwoorden van dergelijk intense gevoelens lastig. Maar als onweerfanaten onder elkaar moet dit toch vanzelfsprekend zijn en wellicht ook wel herkenbaar. | Gewijzigd: 2 november 2011, 09:52 uur, door marsel
Ik vond de beschrijving van Maarten hierboven wel erg passend en kan me hier dan ook redelijk in vinden. Het raakt mij ook diep, de adrenaline die door mijn lichaam giert wanneer een (zware) bui nadert is ongekend.
De opbouw naar hét moment waarop het dan zou moeten gebeuren, het toewerken naar een climax, dat maakt het zo spannend.
Wanneer een warmere periode zich aandient ben ik altijd meteen op zoek naar een potentiële situaties, al is dit nog ruim een week in de toekomst en betekend dit dat we weer afscheid moet nemen van het zomerse weer. Uiteraard zit op deze termijn een grote onzekerheidsfactor, maar ach dat maakt het dan ook wel weer interessant.
Wanneer een situatie zich tot een extreem geval lijkt te kunnen ontpoppen slaap ik soms al enkele dagen van tevoren slecht. Ik krijg het gewoon niet uit m'n hoofd! Vele malen maak ik die dag in gedachten van tevoren mee en hoop dat ik een redelijke verwachting/inschatting van de dag kan maken. Elke run wordt met argusogen bekeken, het dynamische plaatje ingetekend en er wordt driftig overlegd. Uiteraard blijkt dat verwachtingen achteraf nooit helemaal 100% waterdicht zijn.
Als het om nachtelijk onweer gaat komt er van slapen nauwelijks iets. Ik laat het slaapkamerraam open en laat de gordijnen op een kiertje zodat eventueel klank- en lichtspel gemakkelijk weet door te dringen. Ik wordt om het uur wakker, kijk vervolgens even naar de zuidelijke horizon en hoop dan de eerste ontladingen te zien. Niets te zien? Dan wagen we nog maar een poging om te gaan slapen...
Het is niet alleen het verwachten van onweer wat charmeert.
Het is ook de sfeer die er op de ochtend voor het eventuele spektakel hangt. Die klamme warmte na een 'zweet nacht' en dan de omhoog vliegende temperaturen als de zon er goed bij komt. De typische onstabiele Ac, de eerste rommels aan de zuidelijke horizon, de typische windstilte gedurende de ochtend of vlak voor aanvang van de bui, de angstige blikken van mensen wanneer het onweer nadert en natuurlijk de fantastische Cb's (indien zichtbaar!). Tja, het zijn allemaal dingen die bijdragen aan het fenomeen onweer en de beleving ervan.
Wanneer de mogelijkheid zich voor doet wordt uiteraard een chase gemaakt om nog even nét wat dichterbij te kunnen komen .
Toch zit aan het verwachten van onweer voor mij een groot nadeel en dat is het gedeeltelijk verdwijnen van het verrassingseffect. Dit laatste is juist wat de beleving vroeger als jong gozertje nóg intenser maakte. In het holst van een zomernacht je bed uitgedreunt worden, om vervolgens als een bezetene naar het raam te rennen en vol verbazing naar het fenomeen te kijken. Dát was pas kicken!
Tegenwoordig weet je precies hoe de situatie in elkaar zit en waar de grootste kansen liggen waardoor je van tevoren weet (zeker als westerling) dat je 9 van de 10 keer naast de pot zult pissen....
Ach, ook die teleurstelling hoort bij dit fantastische fenomeen. Ik kon me er echt aan opvreten als het weer eens niet lukte in mijn omgeving terwijl in het oosten straten onder liepen. Tegenwoordig kan ik er een stuk rationeler mee omgaan. Wellicht dat het langzaam wat ouder worden hier mee te maken heeft....
Ik hoop dat ik jullie een beetje inzicht in mijn beleving heb kunnen geven. Toch blijft het verwoorden van dergelijk intense gevoelens lastig. Maar als onweerfanaten onder elkaar moet dit toch vanzelfsprekend zijn en wellicht ook wel herkenbaar. | Gewijzigd: 2 november 2011, 09:52 uur, door marsel
echt fijn om te lezen dat er nog zoveel meer onweersgekken zijn die beginnen te stuiteren als het onweer komt. Mijn vriend verklaart me altijd voor gek, maar hij is het gewend inmiddels Voor ik dit forum ontdekte dacht ik altijd dat ik een beetje gek was dat ik zo opgewonden van onweer wordt. Als er 's ochtends zwaar onweer voor 's middags wordt voorspeld, kan ik de hele dag aan niets anders meer denken. Zo'n dag kan ik beter vrij zijn van m'n werk, want er komt echt NIETS meer uit handen. De hele dag deze site, weerberichten, buienrader en natuurlijk buiten de luchten checken... heerlijk! Van niets krijg ik zoveel energie als van een naderende zware bui. Ik weet niet wat ik leuker vind: de spanning voor het zover is (komt het wel of niet??), de naderende donkere wolken of de bui zelf.... Al die fases hebben iets geweldigs!
Dus bij deze wil ik jullie allemaal bedanken: dankzij jullie weet ik dat ik volslagen normaal onder de gekken ben
Dus bij deze wil ik jullie allemaal bedanken: dankzij jullie weet ik dat ik volslagen normaal onder de gekken ben
Meestal als het begint te onweren krijg ik het erg warm.
Grappige feit:
Toen op 28-06-2011 ging ik chasen en moest gewoon een handdoek meenemen om het zweet van
me voorhoofd weg te vegen
Grappige feit:
Toen op 28-06-2011 ging ik chasen en moest gewoon een handdoek meenemen om het zweet van
me voorhoofd weg te vegen
Twitter: https://twitter.com/#!/Art_of_thunders
Best chase!!
28-06-2011
10-09-2011
10-05-2012
Best chase!!
28-06-2011
10-09-2011
10-05-2012
Zodra ik een hint van onweer opvang komen de kriebels en wil ik met mijn camera naar buiten
Last van statische ladingen of stroom heb ik sowieso niet en dat zou ook niet goed zijn omdat stroom mijn werk en na onweer-online voornaamste hobby is.
Wel heb ik preventief een stuk litze van mijn zolen naar mijn hoofd en een setje oorkleppen bij als ik in het veld loop tijdens onweer.
Want bliksem is tof zolang het maar niet hartverwarmend wordt
Last van statische ladingen of stroom heb ik sowieso niet en dat zou ook niet goed zijn omdat stroom mijn werk en na onweer-online voornaamste hobby is.
Wel heb ik preventief een stuk litze van mijn zolen naar mijn hoofd en een setje oorkleppen bij als ik in het veld loop tijdens onweer.
Want bliksem is tof zolang het maar niet hartverwarmend wordt
Bliksem is gewoon gratis random stroom.Die donder krijg je er extragratis nog bij.
Citaat van Team_*SSC*, woensdag 4 januari 2012, 17:21 uur
Meestal als het begint te onweren krijg ik het erg warm.
Grappige feit:
Toen op 28-06-2011 ging ik chasen en moest gewoon een handdoek meenemen om het zweet van
me voorhoofd weg te vegen
Ach het was toen ook maar tussen de 30 en 35 graden
Niet zo heel gek he
Grappige feit:
Toen op 28-06-2011 ging ik chasen en moest gewoon een handdoek meenemen om het zweet van
me voorhoofd weg te vegen
Ach het was toen ook maar tussen de 30 en 35 graden
Niet zo heel gek he
Weerfreak's weer:2012 lente en zomer : Onweersdagen: 0 Zwaar Onweer: 0
TornadoCowboy
Lid
Woonplaats: Uden, Noord-Brabant 34.4 km ten noorden van Eindhoven
Berichten: 949
Lid sinds: 29 jun. 2011
Citaat van doppie, woensdag 2 november 2011, 10:27 uur
echt fijn om te lezen dat er nog zoveel meer onweersgekken zijn die beginnen te stuiteren als het onweer komt. (knip) Voor ik dit forum ontdekte dacht ik altijd dat ik een beetje gek was dat ik zo opgewonden van onweer wordt. Als er 's ochtends zwaar onweer voor 's middags wordt voorspeld, kan ik de hele dag aan niets anders meer denken. Zo'n dag kan ik beter vrij zijn van m'n werk, want er komt echt NIETS meer uit handen. De hele dag deze site, weerberichten, buienrader en natuurlijk buiten de luchten checken... heerlijk! Van niets krijg ik zoveel energie als van een naderende zware bui. (knip)
dankzij jullie weet ik dat ik volslagen normaal onder de gekken ben
Het zouden zo mijn woorden kunnen zijn, dit is bij dus precies het zelfde
Glenn
dankzij jullie weet ik dat ik volslagen normaal onder de gekken ben
Het zouden zo mijn woorden kunnen zijn, dit is bij dus precies het zelfde
Glenn
onweer doet niet zo veel met me.... niet dat ik het niety mooi vind maar vaak is het het einde van dat zo lekkere warme broeiend hete weer, ik hou van dat weer, wordt ik vrolijk van, geeft me extra energie zo lijkt het, maar dat kan ook om al die mensen die "Poehpoeh wat is het warm zeg" uit te kunnen lachen. niet aardig maar die neiging heb ik gekregen toen ik na een aantal maanden in tropische sferen heb verbleven waar het overdag toch al snel zo;n 40-45 graden was en ik midden in een hittegolf (naar Nederlandse begrippen dan) terugkwam en nog dagen met een dikke trui gelopen heb omdat ik het koud had. dus ik wordt altijd een beetje treurig van onweer. Tenzij het zo'n bui is dat het de dag erna nog broeieriger wordt natuurlijk!!! Ook de reden waarom ik hier niet zo aan "jagen"doe, ik vind de meeste buitjes niet zo spannend als ik in de tropen gezien heb, met name de grote bloemkolen die je van afstanden ziet opflitsen, met ontladingen buitenom. het is hier allemaal zo in de bui zelf verborgen. fotografie is vaak onmogelijk want je lens wordt nat of ze zijn pas mooi zichtbaar als ze eigenlijk al te dichtbij zijn. Enige uitzondering van recente datum was 10 september toen de bui een een paar kilometer langs ging. ohja, geen hoofdpijn, dat krijg ik vaak wel met sneeuw....
Wat onweer met mij doet?
stage 1. Bij de eerste indicaties in de weerkaarten raak ik geinteresreerd.
stage 2. Komen de kaarten binnen korte (betrouwbare) termijn word ik enthousiast.
stage 3. Wordt de situatie langzaam zeker raak ik al opgewonden.
stage 4. Op de dag des onweers ben ik niet achter de weercomputer weg te slaan.
stage 5. The chase is on!!!!
rest volgt dan op de site
stage 1. Bij de eerste indicaties in de weerkaarten raak ik geinteresreerd.
stage 2. Komen de kaarten binnen korte (betrouwbare) termijn word ik enthousiast.
stage 3. Wordt de situatie langzaam zeker raak ik al opgewonden.
stage 4. Op de dag des onweers ben ik niet achter de weercomputer weg te slaan.
stage 5. The chase is on!!!!
rest volgt dan op de site
Mijn WebsiteMijn Twitter
