Ons weer, en dus ook ons klimaat, wordt door zo veel factoren bepaald dat er op een termijn van een week al geen touw aan vast te knopen valt. Laat staan, zeggen de aanhangers van dit argument, dat we op een termijn van een eeuw iets zinnigs over het klimaat kunnen zeggen.
New Scientist vergelijkt het weer met een balletje in een flipperkast: wie kan voorspellen in welk gat het balletje zal vallen, speelt zich rijk. Maar weer staat niet gelijk aan klimaat, en ook in chaos vallen patronen over een termijn van 30 jaar te onderkennen. Op die termijn zien ze ook in Ukkel dat we in het steil opgaand stuk van de hockeystick zitten.

Er zijn nog altijd veel onzekerheden. Hoe zullen de oceanen reageren op hun verzuring, naarmate ze noodgedwongen meer C02 absorberen? Zorgt de opwarming voor meer wolken, en koelen die het systeem als een thermostaat weer af?

De non-believers zwaaien graag met het feit dat in de jaren '70 een nieuwe ijstijd werd voorspeld. Klopt, Stephen Schneider, een klimatoloog van de Nasa, zei in '71 dat de luchtvervuiling voor méér afkoeling zou zorgen dan het stijgende CO2-gehalte voor opwarming. Maar hijzelf zag snel in dat hij het ene effect overschatte en het andere onderschatte.

De ontwerpers van de klimaatcomputers geven al deze onzekerheden toe. Maar hun modellen worden steeds beter, ze kunnen met steeds grotere zekerheid de wisselvalligheden van het verleden uitleggen, en daarmee krijgen hun curves ook een steeds grotere voorspellende kracht.

Maar, beamen ze, nieuwe Katrina's en andere rampzalige cyclonen kunnen ze nog lang niet voorspellen. Laat staan dat ze met zekerheid durven zeggen dat die stormen echt het gevolg zijn van de opwarming.

©Het volk,be