Berichtgeving Astronieuws
Schrijf je naam op een planetoïde!
De Japanse ruimtevaartorganisatie JAXA nodigt iedereen uit om zijn of haar naam achter te laten op een kleine planetoïde. De actie start op 10 april en duurt tot half juli. In juli 2014 moet de Japanse ruimtesonde Hayabusa-2 gelanceerd worden. In 2018 zal die aankomen bij de kleine Apollo-planetoïde (162173) 1999 JU3. Net als zijn voorganger (Hayabusa-1) dat deed bij de planetoïde Itokawa, zal Hayabusa-2 stofmonsters van het oppervlak van 1999 JU3 verzamelen die in 2020 teruggebracht zullen worden naar de aarde. De 'landingsplaats' op de planetoïde zal permanent gemarkeerd worden door een klein bolvormig voorwerp, waarop microchips zijn bevestigd met ca. één miljoen namen van aardbewoners. Ook op de capsule die de bodemmonsters terugbrengt naar de aarde kunnen belangstellenden namen en boodschappen achterlaten. De webpagina's waarop namen kunnen worden ingestuurd zullen overigens pas op 10 april beschikbaar zijn.
Bron: Astronieuws
De Japanse ruimtevaartorganisatie JAXA nodigt iedereen uit om zijn of haar naam achter te laten op een kleine planetoïde. De actie start op 10 april en duurt tot half juli. In juli 2014 moet de Japanse ruimtesonde Hayabusa-2 gelanceerd worden. In 2018 zal die aankomen bij de kleine Apollo-planetoïde (162173) 1999 JU3. Net als zijn voorganger (Hayabusa-1) dat deed bij de planetoïde Itokawa, zal Hayabusa-2 stofmonsters van het oppervlak van 1999 JU3 verzamelen die in 2020 teruggebracht zullen worden naar de aarde. De 'landingsplaats' op de planetoïde zal permanent gemarkeerd worden door een klein bolvormig voorwerp, waarop microchips zijn bevestigd met ca. één miljoen namen van aardbewoners. Ook op de capsule die de bodemmonsters terugbrengt naar de aarde kunnen belangstellenden namen en boodschappen achterlaten. De webpagina's waarop namen kunnen worden ingestuurd zullen overigens pas op 10 april beschikbaar zijn.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Bevat Cepheus-kraamkamer ook oudere sterren?
Onderzoek met de 90-centimeter telescoop van het Kitt Peak National Observatory in Arizona kan mogelijk uitwijzen dat er in het stervormingsgebied Cep OB3b (in het sterrenbeeld Cepheus) ook oudere sterren voorkomen. Die zijn dan vermoedelijk ontstaan in een sterrenhoop die inmiddels uiteen is gevallen. Cep OB3b heeft een leeftijd van ca. drie miljoen jaar. Het stervormingsgebied lijkt veel op de Orionnevel, maar bevat minder absorberend gas en stof. Thomas Allen van de Universiteit van Toledo concludeert mede op basis van metingen met de Spitzer Space Telescope dat het stervormingsgebied ca. 3000 jonge sterren telt, waarvan er ongeveer 1000 omgeven worden door protoplanetaire schijven, waaruit in de toekomst planeten kunnen ontstaan. Het feit dat veel sterren in Cep OB3b niet door zo'n protoplanetaire schijf worden omgeven, doet vermoeden dat op z'n minst een aanzienlijk deel van deze sterren ouder is dan drie miljoen jaar.. Ze zouden eerder kunnen zijn ontstaan, in oudere sterrenhopen. De nieuwe Kitt Peak-foto's, gemaakt met de Mosaic-camera, moeten hierover uitsluitsel geven.
Bron: Astronieuws
Onderzoek met de 90-centimeter telescoop van het Kitt Peak National Observatory in Arizona kan mogelijk uitwijzen dat er in het stervormingsgebied Cep OB3b (in het sterrenbeeld Cepheus) ook oudere sterren voorkomen. Die zijn dan vermoedelijk ontstaan in een sterrenhoop die inmiddels uiteen is gevallen. Cep OB3b heeft een leeftijd van ca. drie miljoen jaar. Het stervormingsgebied lijkt veel op de Orionnevel, maar bevat minder absorberend gas en stof. Thomas Allen van de Universiteit van Toledo concludeert mede op basis van metingen met de Spitzer Space Telescope dat het stervormingsgebied ca. 3000 jonge sterren telt, waarvan er ongeveer 1000 omgeven worden door protoplanetaire schijven, waaruit in de toekomst planeten kunnen ontstaan. Het feit dat veel sterren in Cep OB3b niet door zo'n protoplanetaire schijf worden omgeven, doet vermoeden dat op z'n minst een aanzienlijk deel van deze sterren ouder is dan drie miljoen jaar.. Ze zouden eerder kunnen zijn ontstaan, in oudere sterrenhopen. De nieuwe Kitt Peak-foto's, gemaakt met de Mosaic-camera, moeten hierover uitsluitsel geven.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Astronomen zien hoe zwart gat super-Jupiter opslokt
Europese sterrenkundigen hebben gezien hoe een superzwaar zwart gat in de kern van een ander sterrenstelsel een kleiner object heeft verzwolgen - waarschijnlijk een soort 'super-Jupiter'. De waarnemingen worden deze maand gepubliceerd in Astronomy & Astrophysics. Met de Europese ruimtetelescoop Integral werd in januari 2011 puur toevallig een krachtige röntgenexplosie waargenomen in het sterrenstelsel NGC 4845, op 47 miljoen lichtjaar afstand van de aarde. De röntgenhelderheid van de kern van het stelsel nam met een factor duizend toe, om vervolgens in de loop van een jaar weer langzaam maar zeker af te nemen. Het stelsel heeft de afgelopen dertig jaar geen vergelijkbare activiteit vertoond. Uit de analayse van de waarnemingen, aangevuld met metingen van de Europese röntgentelescoop XMM-Newton, de Amerikaanse Swift-satelliet en een Japans instrument aan boord van het internationale ruimtestation ISS, kon afgeleid worden dat het superzware zwarte gat in de kern van NGC 4845 een object opgeslokt moet hebben met een massa van 14 tot 30 Jupitermassa's. Het zou om een zeer grote reuzenplaneet kunnen gaan (een zogeheten super-Jupiter) of een bruine dwerg (een 'mislukte ster', die te klein en licht is voor de fusie van waterstof in zijn kern). De röntgenuitbarsting ontstaat doordat het opgeslokte object eerst door getijdenkrachten uiteen wordt gerukt, waarna het materiaal langzaam maar zeker naar binnen spiraliseert en daarbij extreem sterk wordt verhit. Later dit jaar (mogelijk deze zomer al) zal het zwarte gat in de kern van ons eigen Melkwegstelsel mogelijk een gaswolk van een paar aardmassa's opslokken. De uitbarsting in NGC 4845 vormt een grootschalig 'voorproefje' van wat er dan aan energierijke verschijnselen te verwachten valt.
Bron: Astronieuws
Europese sterrenkundigen hebben gezien hoe een superzwaar zwart gat in de kern van een ander sterrenstelsel een kleiner object heeft verzwolgen - waarschijnlijk een soort 'super-Jupiter'. De waarnemingen worden deze maand gepubliceerd in Astronomy & Astrophysics. Met de Europese ruimtetelescoop Integral werd in januari 2011 puur toevallig een krachtige röntgenexplosie waargenomen in het sterrenstelsel NGC 4845, op 47 miljoen lichtjaar afstand van de aarde. De röntgenhelderheid van de kern van het stelsel nam met een factor duizend toe, om vervolgens in de loop van een jaar weer langzaam maar zeker af te nemen. Het stelsel heeft de afgelopen dertig jaar geen vergelijkbare activiteit vertoond. Uit de analayse van de waarnemingen, aangevuld met metingen van de Europese röntgentelescoop XMM-Newton, de Amerikaanse Swift-satelliet en een Japans instrument aan boord van het internationale ruimtestation ISS, kon afgeleid worden dat het superzware zwarte gat in de kern van NGC 4845 een object opgeslokt moet hebben met een massa van 14 tot 30 Jupitermassa's. Het zou om een zeer grote reuzenplaneet kunnen gaan (een zogeheten super-Jupiter) of een bruine dwerg (een 'mislukte ster', die te klein en licht is voor de fusie van waterstof in zijn kern). De röntgenuitbarsting ontstaat doordat het opgeslokte object eerst door getijdenkrachten uiteen wordt gerukt, waarna het materiaal langzaam maar zeker naar binnen spiraliseert en daarbij extreem sterk wordt verhit. Later dit jaar (mogelijk deze zomer al) zal het zwarte gat in de kern van ons eigen Melkwegstelsel mogelijk een gaswolk van een paar aardmassa's opslokken. De uitbarsting in NGC 4845 vormt een grootschalig 'voorproefje' van wat er dan aan energierijke verschijnselen te verwachten valt.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Curiosity’s parachute wappert in de wind
This sequence of seven images from the High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE) camera on NASA's Mars Reconnaissance Orbiter shows wind-caused changes in the parachute of NASA's Mars Science Laboratory spacecraft as the chute lay on the Martian ground during months after its use in safe landing of the Curiosity rover. Image credit: NASA/JPL-Caltech/Univ. of Arizona
Marsrover Curiosity rijdt al acht maanden op de rode planeet, en sindsdien ligt zijn landingsparachute er doelloos bij. Toch gebeurt er van alles mee. Beelden van NASA’s Reconnaissance Orbiter laten zien dat het gevaarte behoorlijk wappert in de Martiaanse wind. De beelden werden gemaakt tussen 12 augustus 2012, slechts een week na de landing, en 13 januari 2013. Ze laten zien dat de parachute enkele malen van vorm en positie is veranderd. Veroorzaker is de ijle wind op Mars. Hoewel de druk van de Marsatmosfeer minder dan een procent van de druk op aarde is kan er dus toch een flinke bries opsteken. Curiosity zelf meet windkracht en windrichting, met het weerstation dat hij heeft meegenomen naar Mars. Momenteel gaat de Marsmissie een periode van radiostilte in, die ongeveer een maand zal duren. Dat komt omdat de zon momenteel precies tussen de aarde en Mars in staat en communicatie lastig maakt. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
This sequence of seven images from the High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE) camera on NASA's Mars Reconnaissance Orbiter shows wind-caused changes in the parachute of NASA's Mars Science Laboratory spacecraft as the chute lay on the Martian ground during months after its use in safe landing of the Curiosity rover. Image credit: NASA/JPL-Caltech/Univ. of Arizona
Marsrover Curiosity rijdt al acht maanden op de rode planeet, en sindsdien ligt zijn landingsparachute er doelloos bij. Toch gebeurt er van alles mee. Beelden van NASA’s Reconnaissance Orbiter laten zien dat het gevaarte behoorlijk wappert in de Martiaanse wind. De beelden werden gemaakt tussen 12 augustus 2012, slechts een week na de landing, en 13 januari 2013. Ze laten zien dat de parachute enkele malen van vorm en positie is veranderd. Veroorzaker is de ijle wind op Mars. Hoewel de druk van de Marsatmosfeer minder dan een procent van de druk op aarde is kan er dus toch een flinke bries opsteken. Curiosity zelf meet windkracht en windrichting, met het weerstation dat hij heeft meegenomen naar Mars. Momenteel gaat de Marsmissie een periode van radiostilte in, die ongeveer een maand zal duren. Dat komt omdat de zon momenteel precies tussen de aarde en Mars in staat en communicatie lastig maakt. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Tuinboonstelsels schijnen licht op vroege heelal
Zogenoemde tuinboonstelsels kunnen een verklaring geven voor het feit dat het vroege heelal volledig geïoniseerd raakte. Wetenschappers hebben ontdekt dat deze sterrenstelsels grote hoeveelheden hoogenergetische straling uitzenden. Enkele honderden miljoenen jaren na de oerknal moet het universum grote veranderingen hebben doorgemaakt. Volgens de huidige inzichten raakte materie in de intergalactische ruimte geïoniseerd door straling afkomstig van sterren in sterrenstelsels. Het is mede daardoor dat het universum een volledig doorzichtig en geladen plasma werd, zoals het vandaag de dag nog steeds is. Er was tot nu toe echter een probleem in deze theorie, want waar kwam deze straling vandaan? Dichtbij staande sterrenstelsel lijken niet genoeg uv-straling uit te zenden om dit mogelijk te maken. Tuinboonstelsels daarentegen sturen wél genoeg energie het universum in. Dat blijkt nu uit computersimulaties en waarnemingen van deze speciale klasse sterrenstelsels. De zeldzame stelsels zijn pas enkele jaren geleden ontdekt, en vallen op door hun groene kleur. Tuinboonstelsels zijn compacte stelsels, waarin veel nieuwe sterren worden gevormd. Door deze twee eigenschappen lijken ze waarschijnlijk veel op de sterrenstelsels in het vroege heelal. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Zogenoemde tuinboonstelsels kunnen een verklaring geven voor het feit dat het vroege heelal volledig geïoniseerd raakte. Wetenschappers hebben ontdekt dat deze sterrenstelsels grote hoeveelheden hoogenergetische straling uitzenden. Enkele honderden miljoenen jaren na de oerknal moet het universum grote veranderingen hebben doorgemaakt. Volgens de huidige inzichten raakte materie in de intergalactische ruimte geïoniseerd door straling afkomstig van sterren in sterrenstelsels. Het is mede daardoor dat het universum een volledig doorzichtig en geladen plasma werd, zoals het vandaag de dag nog steeds is. Er was tot nu toe echter een probleem in deze theorie, want waar kwam deze straling vandaan? Dichtbij staande sterrenstelsel lijken niet genoeg uv-straling uit te zenden om dit mogelijk te maken. Tuinboonstelsels daarentegen sturen wél genoeg energie het universum in. Dat blijkt nu uit computersimulaties en waarnemingen van deze speciale klasse sterrenstelsels. De zeldzame stelsels zijn pas enkele jaren geleden ontdekt, en vallen op door hun groene kleur. Tuinboonstelsels zijn compacte stelsels, waarin veel nieuwe sterren worden gevormd. Door deze twee eigenschappen lijken ze waarschijnlijk veel op de sterrenstelsels in het vroege heelal. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Meer complexe chemie op Titan
Complexe organische moleculen kunnen veel dieper in de atmosfeer van Saturnus-maan Titan gevormd worden dan werd gedacht. De kans dat ze daardoor ook op het oppervlak van de maan voorkomen is daarom groter. Dat laat een laboratorium-experiment van NASA’s Jet Propulsion Laboratory zien. Wetenschappers beschenen ijs van dicyanoacetyleen, dat op Titan is gedetecteerd, met licht zoals dat in de lagere delen in de atmosfeer van Titan zou moeten voorkomen. Ze zagen dat er hierdoor naar verloop van tijd stoffen zoals methaan en ethaan vrijkwamen. Moleculen die op hun beurt weer complexere moleculen kunnen vormen en misschien wel leven mogelijk kunnen maken. Dit experiment laat volgens de wetenschappers zien dat er op Titan ondanks de lage zonintensiteit meer complexe moleculen kunnen voorkomen dan gedacht. Op aarde drijft het zonlicht chemische reacties en zorgt letterlijk en figuurlijk voor levendige chemische processen. Al sinds het bezoek van de Voyager sondes, begin jaren ’80, is bekend dat Titan een dikke atmosfeer heeft waarin in de hogere delen verschillende organische moleculen zoals methaan en ethaan voorkomen. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Complexe organische moleculen kunnen veel dieper in de atmosfeer van Saturnus-maan Titan gevormd worden dan werd gedacht. De kans dat ze daardoor ook op het oppervlak van de maan voorkomen is daarom groter. Dat laat een laboratorium-experiment van NASA’s Jet Propulsion Laboratory zien. Wetenschappers beschenen ijs van dicyanoacetyleen, dat op Titan is gedetecteerd, met licht zoals dat in de lagere delen in de atmosfeer van Titan zou moeten voorkomen. Ze zagen dat er hierdoor naar verloop van tijd stoffen zoals methaan en ethaan vrijkwamen. Moleculen die op hun beurt weer complexere moleculen kunnen vormen en misschien wel leven mogelijk kunnen maken. Dit experiment laat volgens de wetenschappers zien dat er op Titan ondanks de lage zonintensiteit meer complexe moleculen kunnen voorkomen dan gedacht. Op aarde drijft het zonlicht chemische reacties en zorgt letterlijk en figuurlijk voor levendige chemische processen. Al sinds het bezoek van de Voyager sondes, begin jaren ’80, is bekend dat Titan een dikke atmosfeer heeft waarin in de hogere delen verschillende organische moleculen zoals methaan en ethaan voorkomen. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Hubble ziet verste supernova ooit
This is a Hubble Space Telescope view of supernova SN UDS10Wil, nicknamed SN Wilson that exploded over 10 billion years ago. The small box in the top image pinpoints SN Wilson's host galaxy in the CANDELS survey. The image is a blend of visible and near-infrared light. The three bottom images, taken in near-infrared light demonstrate how the astronomers found the supernova. The image at far left shows the host galaxy without SN Wilson. The middle image, taken a year earlier, reveals the galaxy with SN Wilson. The supernova cannot be seen because it is too close to the center of its host galaxy. To detect the supernova, astronomers subtracted the left image from the middle image to see the light from SN Wilson, shown in the image at far right. Credit: NASA, ESA, A. Riess (STScI and JHU), and D. Jones and S. Rodney (JHU)
In een poging verre supernova-explosies te detecteren is de Hubble ruimtetelescoop op de verste tot nu toe gestuit. Supernova UDS10Wil ging iets meer dan 10 miljard jaar geleden af. Dat is zo'n 350 miljoen jaar ouder dan het oude record, dat overigens pas een paar maanden stond. Met het onderzoeksprogramma, dat erop is gericht om verre supernova’s te vinden, hopen wetenschappers te achterhalen of de explosies aan verandering onderhevig zijn geweest gedurende het 13,8 miljard jarige bestaan van het universum. Supernova’s zijn sterren die aan het einde van hun leven exploderen. Hierbij kunnen ze korte tijd evenveel licht uitzenden als alle sterren binnen een sterrenstelsel bij elkaar. Gezien het feit dat ze daarom door een groot deel van zichtbare universum te zien zijn, maakt dat ze geschikt voor afstands- en snelheidsbepalingen. Cruciaal is daarbij dat de supernova afgaat met een van te voren bekende lichtkracht. Dat is het geval bij supernova’s type Ia. Zij worden dan ook gebruikt om mate van uitdijing van het universum te bepalen. Door met Hubble naar de aller verste exemplaren te kijken hopen de wetenschapper erachter te komen hoe betrouwbaar deze explosies hiervoor zijn. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
This is a Hubble Space Telescope view of supernova SN UDS10Wil, nicknamed SN Wilson that exploded over 10 billion years ago. The small box in the top image pinpoints SN Wilson's host galaxy in the CANDELS survey. The image is a blend of visible and near-infrared light. The three bottom images, taken in near-infrared light demonstrate how the astronomers found the supernova. The image at far left shows the host galaxy without SN Wilson. The middle image, taken a year earlier, reveals the galaxy with SN Wilson. The supernova cannot be seen because it is too close to the center of its host galaxy. To detect the supernova, astronomers subtracted the left image from the middle image to see the light from SN Wilson, shown in the image at far right. Credit: NASA, ESA, A. Riess (STScI and JHU), and D. Jones and S. Rodney (JHU)
In een poging verre supernova-explosies te detecteren is de Hubble ruimtetelescoop op de verste tot nu toe gestuit. Supernova UDS10Wil ging iets meer dan 10 miljard jaar geleden af. Dat is zo'n 350 miljoen jaar ouder dan het oude record, dat overigens pas een paar maanden stond. Met het onderzoeksprogramma, dat erop is gericht om verre supernova’s te vinden, hopen wetenschappers te achterhalen of de explosies aan verandering onderhevig zijn geweest gedurende het 13,8 miljard jarige bestaan van het universum. Supernova’s zijn sterren die aan het einde van hun leven exploderen. Hierbij kunnen ze korte tijd evenveel licht uitzenden als alle sterren binnen een sterrenstelsel bij elkaar. Gezien het feit dat ze daarom door een groot deel van zichtbare universum te zien zijn, maakt dat ze geschikt voor afstands- en snelheidsbepalingen. Cruciaal is daarbij dat de supernova afgaat met een van te voren bekende lichtkracht. Dat is het geval bij supernova’s type Ia. Zij worden dan ook gebruikt om mate van uitdijing van het universum te bepalen. Door met Hubble naar de aller verste exemplaren te kijken hopen de wetenschapper erachter te komen hoe betrouwbaar deze explosies hiervoor zijn. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Kepler ziet door ster afgebogen licht
Voor het eerst heeft de Kepler ruimtetelescoop een ster waargenomen die het licht van zijn begeleidende ster afbuigt. Dit effect werd tot nu toe slechts waargenomen bij veel grotere clusters van sterrenstelsels en onze eigen zon. Dubbelster KOI-256 bestaat uit een kleine en zware witte dwergster en een grotere maar lichtere rode dwergster. Wetenschappers zagen dat de witte dwerg het licht van de rode dwerg afbuigt op het moment dat hij voor zijn partner langs beweegt. De helderheid van het dubbelsysteem wordt daardoor iets groter. Een kleine en tijdelijk effect dat wordt veroorzaakt door de zwaartekracht en dat al werd voorspeld door Albert Einstein, bijna honderd jaar geleden. Kepler wordt normaalgesproken ingezet voor het vinden van exoplaneten, ofwel planeten bij andere sterren. Toen Kepler KOI-256 in het vizier kreeg dachten de betrokken wetenschappers dan ook dat ze een ster zagen met een enorme planeet eromheen. Bij nadere analyse klopte dat niet met de bewegingen die de ster maakte. Het bleek om een dubbelster te gaan waarbinnen de wetten van Einstein nogmaals getest konden worden. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Voor het eerst heeft de Kepler ruimtetelescoop een ster waargenomen die het licht van zijn begeleidende ster afbuigt. Dit effect werd tot nu toe slechts waargenomen bij veel grotere clusters van sterrenstelsels en onze eigen zon. Dubbelster KOI-256 bestaat uit een kleine en zware witte dwergster en een grotere maar lichtere rode dwergster. Wetenschappers zagen dat de witte dwerg het licht van de rode dwerg afbuigt op het moment dat hij voor zijn partner langs beweegt. De helderheid van het dubbelsysteem wordt daardoor iets groter. Een kleine en tijdelijk effect dat wordt veroorzaakt door de zwaartekracht en dat al werd voorspeld door Albert Einstein, bijna honderd jaar geleden. Kepler wordt normaalgesproken ingezet voor het vinden van exoplaneten, ofwel planeten bij andere sterren. Toen Kepler KOI-256 in het vizier kreeg dachten de betrokken wetenschappers dan ook dat ze een ster zagen met een enorme planeet eromheen. Bij nadere analyse klopte dat niet met de bewegingen die de ster maakte. Het bleek om een dubbelster te gaan waarbinnen de wetten van Einstein nogmaals getest konden worden. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Herschel ontdekt stofschijf rond ster-op-leeftijd
Bij de ster Kappa Coronae Borealis, op ca. 100 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Noorderkroon, is een stofschijf ontdekt die in stand gehouden wordt door onderlinge botsingen van planetoïde-achtige objecten. De vondst, verricht met de Europese infraroodruimtetelescoop Herschel, is opmerkelijk omdat Kappa Coronae Borealis een ster-op-leeftijd is, die zijn waterstofvoorraad vrijwel heeft opgebruikt en zich momenteel in het subreuzen-stadium bevindt. De ster is ongeveer anderhalf keer zo zwaar als de zon en tweeënhalf miljard jaar oud; ook onze zon zal in de toekomst veranderen in een subreus en vervolgens in een rode reus. Bij Kappa Coronae Borealis is minstens één zware reuzenplaneet ontdekt; er zijn aanwijzingen voor het bestaan van een tweede planetaire begeleider. Kennelijk heeft het planetenstelsel van de ster de ingrijpende evolutionaire veranderingen van de moederster overleefd. De nieuwe Herschel-waarnemingen zijn gepubliceerd in Monthlyn Notices of the Royal Astronomical Society. De precieze structuur van de stofschijf - een zogheten 'puinschijf', vergelijkbaar met de planetoïdengordel of de ijzige Kuipergordel in ons eigen zonnestelsel - is onbekend. Ook is onduidelijk wat de rol is van de planeet (of planeten) op de ruimtelijke structuur van de stofschijf. Er wordt zelfs rekenking mee gehouden worden dat de tweede begeleider van de ster geen planeet is maar een zogeheten bruine dwerg - een 'mislukte ster' die onvoldoende massa heeft om kernfusiereacties van waterstof in het inwendige op gang te brengen.
Bron: Astronieuws
Bij de ster Kappa Coronae Borealis, op ca. 100 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Noorderkroon, is een stofschijf ontdekt die in stand gehouden wordt door onderlinge botsingen van planetoïde-achtige objecten. De vondst, verricht met de Europese infraroodruimtetelescoop Herschel, is opmerkelijk omdat Kappa Coronae Borealis een ster-op-leeftijd is, die zijn waterstofvoorraad vrijwel heeft opgebruikt en zich momenteel in het subreuzen-stadium bevindt. De ster is ongeveer anderhalf keer zo zwaar als de zon en tweeënhalf miljard jaar oud; ook onze zon zal in de toekomst veranderen in een subreus en vervolgens in een rode reus. Bij Kappa Coronae Borealis is minstens één zware reuzenplaneet ontdekt; er zijn aanwijzingen voor het bestaan van een tweede planetaire begeleider. Kennelijk heeft het planetenstelsel van de ster de ingrijpende evolutionaire veranderingen van de moederster overleefd. De nieuwe Herschel-waarnemingen zijn gepubliceerd in Monthlyn Notices of the Royal Astronomical Society. De precieze structuur van de stofschijf - een zogheten 'puinschijf', vergelijkbaar met de planetoïdengordel of de ijzige Kuipergordel in ons eigen zonnestelsel - is onbekend. Ook is onduidelijk wat de rol is van de planeet (of planeten) op de ruimtelijke structuur van de stofschijf. Er wordt zelfs rekenking mee gehouden worden dat de tweede begeleider van de ster geen planeet is maar een zogeheten bruine dwerg - een 'mislukte ster' die onvoldoende massa heeft om kernfusiereacties van waterstof in het inwendige op gang te brengen.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Stralingsomgeving op maan schadelijk voor mens en elektronica
Een instrument aan boord van de Amerikaanse maanverkenner Lunar Reconnaissance Orbiter heeft vanuit een omloopbaan op een hoogte van slechts 50 kilometer enkele jaren lang onderzoek verricht aan de stralingsomgeving op het oppervlak van de maan. Omdat de zonneactiviteit tijdens de meetperiode erg laag was, kon gevaarlijke kosmische straling uit het heelal gemakkelijker doordringen tot op het maanoppverlak. Het CRaTER-experiment (Cosmic Ray Telescope for the Effects of Radiation) heeft voor het eerst gedetailleerd kunnen vaststellen aan welke schadelijke stralingshoeveelheden mens en machine op de maan worden blootgesteld. De resultaten zijn gepubliceerd in het vakblad Space Weather.
Bron: Astronieuws
Een instrument aan boord van de Amerikaanse maanverkenner Lunar Reconnaissance Orbiter heeft vanuit een omloopbaan op een hoogte van slechts 50 kilometer enkele jaren lang onderzoek verricht aan de stralingsomgeving op het oppervlak van de maan. Omdat de zonneactiviteit tijdens de meetperiode erg laag was, kon gevaarlijke kosmische straling uit het heelal gemakkelijker doordringen tot op het maanoppverlak. Het CRaTER-experiment (Cosmic Ray Telescope for the Effects of Radiation) heeft voor het eerst gedetailleerd kunnen vaststellen aan welke schadelijke stralingshoeveelheden mens en machine op de maan worden blootgesteld. De resultaten zijn gepubliceerd in het vakblad Space Weather.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
NASA wil planetoïde in baan rond maan brengen
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA wil een kleine planetoïde 'vangen' en in een baan rond de maan brengen voor gedetailleerd onderzoek. Ook zouden astronauten in de toekomst een bezoek aan het kleine hemellichaam moeten brengen. Het plan voor de ambitieuze planetoïdemissie is gepresenteerd als onderdeel van de bekendmaking van het NASA-budget voor het Amerikaanse belastingjaar 2014. In dat jaar moet het missieconcept verder worden uitgewerkt. Het project heeft tot doel om meer te weten te komen over planetoïden die de aarde mogelijk zouden kunnen bedreigen, en de manier waarop dat gevaar afgewend zou kunnen worden. Tevens zou de planetoïdenmissie een opstap kunnen vormen naar een toekomstige bemande missie naar de planeet Mars.
Bron: Astronieuws
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA wil een kleine planetoïde 'vangen' en in een baan rond de maan brengen voor gedetailleerd onderzoek. Ook zouden astronauten in de toekomst een bezoek aan het kleine hemellichaam moeten brengen. Het plan voor de ambitieuze planetoïdemissie is gepresenteerd als onderdeel van de bekendmaking van het NASA-budget voor het Amerikaanse belastingjaar 2014. In dat jaar moet het missieconcept verder worden uitgewerkt. Het project heeft tot doel om meer te weten te komen over planetoïden die de aarde mogelijk zouden kunnen bedreigen, en de manier waarop dat gevaar afgewend zou kunnen worden. Tevens zou de planetoïdenmissie een opstap kunnen vormen naar een toekomstige bemande missie naar de planeet Mars.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Russische Marssonde Mars 3 mogelijk teruggevonden
Op gedetailleerde foto's van het Marsoppervlak, gemaakt met de HiRISE-camera aan boord van de Amerikaanse Mars Reconnaissance Orbiter, is mogelijk de Russische Marssonde Mars 3 teruggevonden. Mars 3 was de eerste succesvolle Marslander. In 1971 maakte het toestel met behulp van een parachute een zachte landing op Mars, maar het radiocontact met de aarde werd al na 14 seconden verbroken. De exacte landingsplaats van Mars 3 was niet bekend, maar de lander, het afgeworpen hitteschild en de parachute zijn nu mogelijk teruggevonden op foto's van de Mars Reconnaissance Orbiter.
Bron: Astronieuws
Op gedetailleerde foto's van het Marsoppervlak, gemaakt met de HiRISE-camera aan boord van de Amerikaanse Mars Reconnaissance Orbiter, is mogelijk de Russische Marssonde Mars 3 teruggevonden. Mars 3 was de eerste succesvolle Marslander. In 1971 maakte het toestel met behulp van een parachute een zachte landing op Mars, maar het radiocontact met de aarde werd al na 14 seconden verbroken. De exacte landingsplaats van Mars 3 was niet bekend, maar de lander, het afgeworpen hitteschild en de parachute zijn nu mogelijk teruggevonden op foto's van de Mars Reconnaissance Orbiter.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
IJswolk kondigt herfst op zuidpool Titan aan
De Amerikaanse planeetverkenner Cassini heeft een wolk van ijskristallen ontdekt boven de zuidpool van de grote Saturnusmaan Titan. Om wat voor ijs het precies gaat is nog niet bekend. Eerder was een vergelijkbare wolk al waargenomen boven de noordpool. Het verschijnen van de wolk boven de zuidpool van Titan wijst op een grootschalige verandering in de luchtcirculatie op de Saturnusmaan - de enige maan in het zonnestelsel met een substantiële dampkring. De veranderingen in de Titandampkring zijn gerelateerd aan de trage seizoenswisselingen. Net als Saturnus zelf kent Titan seizoenen die elk ruim zeven jaar duren. De ijswolk boven de zuidpool markeert het begin van de herfst op het zuidelijk halfrond. Planeetonderzoekers verwachten dat de wolk in de komende jaren steeds groter zal worden. Vermoedelijk gaat het overigens om een mengsel van verschillende (bevroren) organische verbindingen.
Bron: Astronieuws
De Amerikaanse planeetverkenner Cassini heeft een wolk van ijskristallen ontdekt boven de zuidpool van de grote Saturnusmaan Titan. Om wat voor ijs het precies gaat is nog niet bekend. Eerder was een vergelijkbare wolk al waargenomen boven de noordpool. Het verschijnen van de wolk boven de zuidpool van Titan wijst op een grootschalige verandering in de luchtcirculatie op de Saturnusmaan - de enige maan in het zonnestelsel met een substantiële dampkring. De veranderingen in de Titandampkring zijn gerelateerd aan de trage seizoenswisselingen. Net als Saturnus zelf kent Titan seizoenen die elk ruim zeven jaar duren. De ijswolk boven de zuidpool markeert het begin van de herfst op het zuidelijk halfrond. Planeetonderzoekers verwachten dat de wolk in de komende jaren steeds groter zal worden. Vermoedelijk gaat het overigens om een mengsel van verschillende (bevroren) organische verbindingen.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Ringen laten het ‘regenen’ op Saturnus
Wetenschappers hebben ontdekt dat er op grote delen van het oppervlak van Saturnus geladen waterdeeltjes neerkomen. Zij zijn afkomstig van de ringen van de planeet en worden via het magneetveld van de planeet naar het oppervlak getransporteerd. Dit effect was al bekend, maar nieuwe observaties laten zien dat het sterker is dan gedacht, bovendien komt het op grotere delen van Saturnus voor. Eenmaal aangekomen op het oppervlak van Saturnus reageren de deeltjes met de ionosfeer van de planeet. Daar bevinden zich normaalgesproken grote hoeveelheden ionen en vrije elektronen. De interactie met het geladen water zorgt er echter voor dat een deel van de deeltjes wordt geneutraliseerd, aldus de astronomen. De ontdekking werd gedaan door naar een specifieke emissie van waterstof in de ionosfeer te kijken. Astronomen zagen dat deze emissie op bepaalde breedtegraden nauwelijks voorkomt. Een sterke aanwijzing voor het neutraliserende effect van de 'regen' van de ringen is dat de donkere en lichte gebieden op het oppervlak van Saturnus een verband laten zien met de ringstructuur (zie de afbeelding). De donkere en lichte gebieden werden voor het eerste gezien door de Voyager-sondes in de jaren ’80. Ze zijn nu voor het eerst weer gezien en blijken groter dan in eerste instantie werd aangenomen. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Wetenschappers hebben ontdekt dat er op grote delen van het oppervlak van Saturnus geladen waterdeeltjes neerkomen. Zij zijn afkomstig van de ringen van de planeet en worden via het magneetveld van de planeet naar het oppervlak getransporteerd. Dit effect was al bekend, maar nieuwe observaties laten zien dat het sterker is dan gedacht, bovendien komt het op grotere delen van Saturnus voor. Eenmaal aangekomen op het oppervlak van Saturnus reageren de deeltjes met de ionosfeer van de planeet. Daar bevinden zich normaalgesproken grote hoeveelheden ionen en vrije elektronen. De interactie met het geladen water zorgt er echter voor dat een deel van de deeltjes wordt geneutraliseerd, aldus de astronomen. De ontdekking werd gedaan door naar een specifieke emissie van waterstof in de ionosfeer te kijken. Astronomen zagen dat deze emissie op bepaalde breedtegraden nauwelijks voorkomt. Een sterke aanwijzing voor het neutraliserende effect van de 'regen' van de ringen is dat de donkere en lichte gebieden op het oppervlak van Saturnus een verband laten zien met de ringstructuur (zie de afbeelding). De donkere en lichte gebieden werden voor het eerste gezien door de Voyager-sondes in de jaren ’80. Ze zijn nu voor het eerst weer gezien en blijken groter dan in eerste instantie werd aangenomen. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Stergeboorte buiten sterrenstelsel gezien
Wetenschappers hebben de geboorte van een ster waargenomen op een afstand van 55 miljoen kilometer. Bijzonder is dat de ster zich niet in een sterrenstelsel lijkt te bevinden. De ontdekking werd onder andere gedaan met de Subaru-telescoop op Hawaï. De geboorte van de zogenoemde blauwe superreus en werd gezien in het Virgo-cluster, een verzameling van ongeveer 1000 sterrenstelsels in relatieve nabijheid van de Melkweg. Tussen deze sterrenstelsels in het cluster bevindt zich een ijl en heet plasma met een temperatuur van ongeveer een miljoen graden Celsius. Bovendien worden er winden van wel vier miljoen kilometer per uur waargenomen. Astronomen uit Taiwan en India wilden weten of het mogelijk was dat er zich onder dit soort turbulente omstandigheden nieuwe sterren kunnen vormen. Ze namen daarvoor een gaswolk onder de loep die vanuit het kleine sterrenstelsel IC 3418 in het intergalactische medium van het Virgo-cluster valt. Het vormt als het ware een staart van ruim 55.000 lichtjaar achter het sterrenstelsel. Het bleek dat er inderdaad nieuwe sterren worden gevormd. Er werd namelijk een zwakke bron van ultraviolet licht waargenomen dat een spectrum heeft dat precies overeenkomt met de geboorte van blauwe superreuzen in ons eigen Melkweg. Volgens de betrokken wetenschappers is het waarschijnlijk de verste ster die met deze methode is ontdekt. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Wetenschappers hebben de geboorte van een ster waargenomen op een afstand van 55 miljoen kilometer. Bijzonder is dat de ster zich niet in een sterrenstelsel lijkt te bevinden. De ontdekking werd onder andere gedaan met de Subaru-telescoop op Hawaï. De geboorte van de zogenoemde blauwe superreus en werd gezien in het Virgo-cluster, een verzameling van ongeveer 1000 sterrenstelsels in relatieve nabijheid van de Melkweg. Tussen deze sterrenstelsels in het cluster bevindt zich een ijl en heet plasma met een temperatuur van ongeveer een miljoen graden Celsius. Bovendien worden er winden van wel vier miljoen kilometer per uur waargenomen. Astronomen uit Taiwan en India wilden weten of het mogelijk was dat er zich onder dit soort turbulente omstandigheden nieuwe sterren kunnen vormen. Ze namen daarvoor een gaswolk onder de loep die vanuit het kleine sterrenstelsel IC 3418 in het intergalactische medium van het Virgo-cluster valt. Het vormt als het ware een staart van ruim 55.000 lichtjaar achter het sterrenstelsel. Het bleek dat er inderdaad nieuwe sterren worden gevormd. Er werd namelijk een zwakke bron van ultraviolet licht waargenomen dat een spectrum heeft dat precies overeenkomt met de geboorte van blauwe superreuzen in ons eigen Melkweg. Volgens de betrokken wetenschappers is het waarschijnlijk de verste ster die met deze methode is ontdekt. (Roel van der Heijden)
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
NASA selecteert missies voor analyse aardatmosfeer
NASA heeft bekend gemaakt welke projecten vanaf 2017 de bovenste delen van de atmosfeer van de aarde gaan onderzoeken. De Ionospheric Connection (ICON) en de Global-scale Observations of the Limb and Disk (GOLD) gaan beide delen van de ionosfeer onder de loep nemen. Deze atmosferische laag begint op een hoogte van ongeveer 85 kilometer en wordt gekenmerkt door het feit dat vrijwel alle deeltjes geïoniseerd zijn door straling van de zon. Wetenschappers hopen met de missies een beter begrip te krijgen van het invloed van de zon op de atmosfeer. De zonnewind, ofwel de grote hoeveelheden geladen deeltjes die de zon op de aarde afvuurt, kan grote veranderingen veroorzaken in de samenstelling en temperatuur van de atmosfeer op grote hoogte. Op zijn beurt kan dat het functioneren van communicatie- en GPS-satellieten belemmeren. De nieuwe satellieten worden als alles goed gaat in 2017 gelanceerd.
Bron: Astronieuws
NASA heeft bekend gemaakt welke projecten vanaf 2017 de bovenste delen van de atmosfeer van de aarde gaan onderzoeken. De Ionospheric Connection (ICON) en de Global-scale Observations of the Limb and Disk (GOLD) gaan beide delen van de ionosfeer onder de loep nemen. Deze atmosferische laag begint op een hoogte van ongeveer 85 kilometer en wordt gekenmerkt door het feit dat vrijwel alle deeltjes geïoniseerd zijn door straling van de zon. Wetenschappers hopen met de missies een beter begrip te krijgen van het invloed van de zon op de atmosfeer. De zonnewind, ofwel de grote hoeveelheden geladen deeltjes die de zon op de aarde afvuurt, kan grote veranderingen veroorzaken in de samenstelling en temperatuur van de atmosfeer op grote hoogte. Op zijn beurt kan dat het functioneren van communicatie- en GPS-satellieten belemmeren. De nieuwe satellieten worden als alles goed gaat in 2017 gelanceerd.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Mogelijke detectie van donkere materie
Amerikaanse natuurkundigen zeggen aanwijzingen gevonden te hebben voor de detectie van donkere materie in een ondergronds laboratorium. In een artikel dat gepubliceerd gaat worden in Physical Review Letters worden metingen beschreven die de afgelopen jaren gedaan zijn met het SuperCDMS-experiment (Super Cryogenic Dark Matter Search) in de Soudan-mijn in Minnesota. De onderzoekers claimen de detectie van drie 'events' die veroorzaakt zouden kunnen zijn door de extreem zeldzame wisselwerking van donkeremateriedeeltjes met siliciumatomen in de detector. Daarbij zou het gaan om weakly interacting massive particles (WIMPs) - een populaire kandidaat voor de donkere materie die ongeveer een kwart van de totale materie/energie-inhoud van het heelal vertegenwoordigt, maar waarvan de ware aard nog steeds een groot raadsel is. Er wordt nog wel een slag om de arm gehouden: de statistische significantie van de detectie is 99,8 procent (3-sigma); pas bij een 5-sigma-resultaat (99,9999 procent) wordt in de deeltjesfysica van een ontdekking gesproken.
Bron: Astronieuws
Amerikaanse natuurkundigen zeggen aanwijzingen gevonden te hebben voor de detectie van donkere materie in een ondergronds laboratorium. In een artikel dat gepubliceerd gaat worden in Physical Review Letters worden metingen beschreven die de afgelopen jaren gedaan zijn met het SuperCDMS-experiment (Super Cryogenic Dark Matter Search) in de Soudan-mijn in Minnesota. De onderzoekers claimen de detectie van drie 'events' die veroorzaakt zouden kunnen zijn door de extreem zeldzame wisselwerking van donkeremateriedeeltjes met siliciumatomen in de detector. Daarbij zou het gaan om weakly interacting massive particles (WIMPs) - een populaire kandidaat voor de donkere materie die ongeveer een kwart van de totale materie/energie-inhoud van het heelal vertegenwoordigt, maar waarvan de ware aard nog steeds een groot raadsel is. Er wordt nog wel een slag om de arm gehouden: de statistische significantie van de detectie is 99,8 procent (3-sigma); pas bij een 5-sigma-resultaat (99,9999 procent) wordt in de deeltjesfysica van een ontdekking gesproken.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Nieuwe hogesnelheidscamera's voor Westerbork-telescoop
Een team Nederlandse sterrenkundigen en technici onder leiding van sterrenkundige Joeri van Leeuwen (ASTRON) heeft deze week een subsidie toegekend gekregen om de nieuwe ‘Apertif'-ontvangers voor de Westerbork-telescoop uit te breiden tot hogesnelheidscamera's. De Apertif-ontvangers zullen het blikveld van de Westerbork-telescoop dertig maal vergroten. Door de uitbreiding tot hogesnelheidscamera's gaat de hoeveelheid beelden die de ontvangers kunnen maken omhoog van één beeld per seconde naar tienduizend beelden per seconde. Zo kunnen astronomen de hemel nog sneller en gedetailleerder onderzoeken. Het bedrag van 540.000 euro is toegekend door de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO). De subsidie is deels een wetenschappelijke NWO-M investering en deels gerelateerd aan de topsector High Tech Systemen en Materialen door de potentie voor toekomstige mobiel breedbandige communicatie. Met de nieuwe hogesnelheidscamera's willen de onderzoekers zeer felle radioflitsen uit onze Melkweg en daarbuiten onderzoeken.
Bron: Astronieuws
Een team Nederlandse sterrenkundigen en technici onder leiding van sterrenkundige Joeri van Leeuwen (ASTRON) heeft deze week een subsidie toegekend gekregen om de nieuwe ‘Apertif'-ontvangers voor de Westerbork-telescoop uit te breiden tot hogesnelheidscamera's. De Apertif-ontvangers zullen het blikveld van de Westerbork-telescoop dertig maal vergroten. Door de uitbreiding tot hogesnelheidscamera's gaat de hoeveelheid beelden die de ontvangers kunnen maken omhoog van één beeld per seconde naar tienduizend beelden per seconde. Zo kunnen astronomen de hemel nog sneller en gedetailleerder onderzoeken. Het bedrag van 540.000 euro is toegekend door de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO). De subsidie is deels een wetenschappelijke NWO-M investering en deels gerelateerd aan de topsector High Tech Systemen en Materialen door de potentie voor toekomstige mobiel breedbandige communicatie. Met de nieuwe hogesnelheidscamera's willen de onderzoekers zeer felle radioflitsen uit onze Melkweg en daarbuiten onderzoeken.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Uwingu: IAU moet niet zeuren
Het Amerikaanse bedrijf Uwingu (Swahili voor 'sterrenhemel') neemt in een persbericht actief stelling tegen een persbericht van de Internationale Astronomische Unie (IAU), waarin de oproep van Uwingu om namen voor exoplaneten voor te stellen wordt afgedaan als 'niet officieel'. Uwingu, gevormd door een groot aantal vooraanstaande experts op het gebied van ruimteonderzoek, exoplaneetonderzoek en sterrenkundecommunicatie, roept het grote publiek om om namen voor exoplaneten voor te dragen; in h et bijzonder voor de vrij recent ontdekte planeet Alfa Centauri Bb, de exoplaneet die zich het dichtst bij ons eigen zonnestelsel bevindt. Het voordragen van een naam kost $ 4,99; het uitbrengen van een stem $ 0,99. Het geld wordt gebruikt om educatieve projecten op het gebied van sterrenkunde en ruimteonderzoek te subsidiëren. In een persbericht van 12 april stelt de Internationale Astronomische Unie dat niemand het recht kan kopen om een planeet een naam te geven - alleen de IAU zelf zou daarover gaan. De IAU noemt de actie van Uwingu 'misleidend'. Uwingu stelt nu in een reactie dat er tal van populaire sterrenkundige namen in omloop zijn die door geen enkele organisatie 'officieel' worden erkend, zoals bijvoorbeeld de namen van nevels en sterrenstelsels, of namen van geologische formaties op de maan en Mars. De deadline voor het voorstellen van populaire namen voor Alfa Centauri Bb is met een week verlengd, tot 22 april.
Bron: Astronieuws
Het Amerikaanse bedrijf Uwingu (Swahili voor 'sterrenhemel') neemt in een persbericht actief stelling tegen een persbericht van de Internationale Astronomische Unie (IAU), waarin de oproep van Uwingu om namen voor exoplaneten voor te stellen wordt afgedaan als 'niet officieel'. Uwingu, gevormd door een groot aantal vooraanstaande experts op het gebied van ruimteonderzoek, exoplaneetonderzoek en sterrenkundecommunicatie, roept het grote publiek om om namen voor exoplaneten voor te dragen; in h et bijzonder voor de vrij recent ontdekte planeet Alfa Centauri Bb, de exoplaneet die zich het dichtst bij ons eigen zonnestelsel bevindt. Het voordragen van een naam kost $ 4,99; het uitbrengen van een stem $ 0,99. Het geld wordt gebruikt om educatieve projecten op het gebied van sterrenkunde en ruimteonderzoek te subsidiëren. In een persbericht van 12 april stelt de Internationale Astronomische Unie dat niemand het recht kan kopen om een planeet een naam te geven - alleen de IAU zelf zou daarover gaan. De IAU noemt de actie van Uwingu 'misleidend'. Uwingu stelt nu in een reactie dat er tal van populaire sterrenkundige namen in omloop zijn die door geen enkele organisatie 'officieel' worden erkend, zoals bijvoorbeeld de namen van nevels en sterrenstelsels, of namen van geologische formaties op de maan en Mars. De deadline voor het voorstellen van populaire namen voor Alfa Centauri Bb is met een week verlengd, tot 22 april.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Kepler ontdekt waterwerelden in bewoonbare zone
Met de Amerikaanse ruimtetelescoop Kepler zijn drie planeten ontdekt die slechts een slag groter zijn dan de aarde en die zich in de zogeheten bewoonbare zone van hun moederster bevinden - het gebied waarin er vloeibaar water kan voorkomen op het oppervlak van een planeet. Twee planeten, Kepler-62e en Kepler-62f, bewegen in een baan rond een ster die wat kleiner, koeler en zwakker is dan de zon. Dichter bij de ster bevinden zich nog drie planeten, maar daar is het veel te heet voor vloeibaar water. De derde planeet, Kepler-69c, draait - samen met een grotere, hetere planeet - rond een ster die veel op de zon lijkt. Deze planeet ligt aan de binnenzijde van de bewoonbare zone van de ster. De drie planeten zijn respectievelijk 40, 60 en 70 procent groter dan de aarde. De opbouw en samenstelling van de drie superaardes is niet bekend, omdat alleen de afmetingen maar niet de massa's bekend zijn. In minstens twee van de drie gevallen gaat het waarschijnlijk om zogeheten waterwerelden: een rotsachtige planeet, gehuld in een honderden kilometers dikke mantel van water.
Bron: Astronieuws
Met de Amerikaanse ruimtetelescoop Kepler zijn drie planeten ontdekt die slechts een slag groter zijn dan de aarde en die zich in de zogeheten bewoonbare zone van hun moederster bevinden - het gebied waarin er vloeibaar water kan voorkomen op het oppervlak van een planeet. Twee planeten, Kepler-62e en Kepler-62f, bewegen in een baan rond een ster die wat kleiner, koeler en zwakker is dan de zon. Dichter bij de ster bevinden zich nog drie planeten, maar daar is het veel te heet voor vloeibaar water. De derde planeet, Kepler-69c, draait - samen met een grotere, hetere planeet - rond een ster die veel op de zon lijkt. Deze planeet ligt aan de binnenzijde van de bewoonbare zone van de ster. De drie planeten zijn respectievelijk 40, 60 en 70 procent groter dan de aarde. De opbouw en samenstelling van de drie superaardes is niet bekend, omdat alleen de afmetingen maar niet de massa's bekend zijn. In minstens twee van de drie gevallen gaat het waarschijnlijk om zogeheten waterwerelden: een rotsachtige planeet, gehuld in een honderden kilometers dikke mantel van water.
Bron: Astronieuws
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
