De ramen van Yoshiko Ota's huis blijven dicht. Haar wasgoed hangt ze nooit meer buiten. Uit vrees voor geboorteafwijkingen drukt ze haar dochters op het hart nooit aan kinderen te beginnen.
Een jongetje in een complex in Fukushima waar mensen tijdelijk worden ondergebracht.
Dit is hoe het leven eruit ziet in een gebied dat is blootgesteld aan radioactieve straling. De woonwijk van Ota ligt op zestig kilometer afstand van de Japanse kerncentrale Fukushima Dai-ichi, die door de tsunami in maart 2011 zwaar beschadigd raakte.
Ota slikt dagelijks pillen die de stofwisseling moeten bespoedigen in de hoop de straling haar lichaam uit te drijven. Om zo min mogelijk bloot te staan koopt ze groentes die niet plaatselijk zijn geteeld. Maandelijks geeft ze tienduizend yen (bijna honderd euro) uit aan gebotteld water. Ze heeft zelfs een speciaal apparaat aangeschaft om vliesjes te verwijderen van rijstkorrels. 'Het is absoluut niet oké om hier te wonen', zegt de vrouw.
'Ze denken dat we gek zijn'
Niet iedereen grijpt terug op dergelijke drastische maatregelen, maar alle inwoners van de prefectuur Fukushima zijn bevangen door het gevoel van onzekerheid. Sommigen zijn verhuisd. Alle achtergeblevenen weten dat de onzichtbare vijand op de loer ligt. 'De woordvoerder van de regering blijft benadrukken dat er geen onmÃÂddellijke effecten op de gezondheid zijn', zegt de 48-jarige medewerkster van een kleuterschool. 'Over de gevolgen die we tien of twintig jaar later merken, zegt hij niets. Hij denkt zeker dat de bevolking van Fukushima gek is.'
Er lekt nog steeds straling uit de getroffen kerncentrale, hoewel minder dan in het begin. Het stralingsniveau is niet meer onmiddellijk dodelijk, maar kan jaren later wel kanker en andere ziektes veroorzaken.
Onzekerheid
De onzekerheid die hiermee gepaard gaat kweekt angst. Er zijn deskundigen die zeggen dat de risico's gering zijn buiten de veiligheidszone die in een straal van twintig kilometer rond de centrale is ingesteld.
Mensen kunnen zichzelf beschermen, zeggen zij, door zo min mogelijk lokaal geproduceerde etenswaren te nuttigen, buiten zogenoemde 'hotspots' te blijven (goten en het gebladerte van bomen) en geregeld hun woongebied te verlaten. Maar voor kinderen zijn de risico's veel groter en niemand kan precies zeggen welke stralingsniveaus nog veilig zijn en welke niet.
In de stad Fukushima wonen zo'n 280 duizend mensen, hoewel een aantal van hen is vertrokken. In omliggende stadjes wonen nog eens duizenden mensen, aangevuld met de honderdduizend geëvacueerde bewoners van de veiligheidszone. Hun scepsis is groot en neemt alleen maar toe door de handelwijze van de regering, die alleen de meest optimistische scenario's presenteert in de hoop massale paniek te voorkomen.
In Fukushima en omliggende gebieden buiten de veiligheidszone worden mensen blootgesteld aan stralingsniveaus die variëren van twintig tot vijftig millisievert per jaar. Voor de ramp was dit ongeveer één millisievert per jaar. Bezweringen van de autoriteiten dat stralingsniveaus tot honderd millisievert per jaar veilig zijn stellen bijna niemand gerust.
Perziken
'Bestuurders zouden allemaal eens voor enkele jaren met hun gezinnen in Fukushima moeten komen wonen. Zij wonen allemaal op plekken waar het veilig is', zegt Kouta Miyazaki (40), een ondernemer die zijn webbedrijfje in perziken uit Fukushima na de ramp kon opdoeken. Hij heeft geen hoop meer dat ooit nog iemand geïnteresseerd is in zijn perziken.
Miyazaki zegt met zijn 15-jarige zoon te willen verhuizen, maar ziet op tegen de, in ieder geval tijdelijke, scheiding van zijn vrouw, die als raadsvrouw in Fukushima werkt. 'Ze zeggen in feite dat we maar straling moeten krijgen en dood kunnen vallen.'
De aard van de dreiging is veranderd. Kort na de ramp op 11 maart vorig jaar was de vrees voor blootstelling aan grote hoeveelheden straling het grootst. Dit risico is afgenomen, omdat er inmiddels veel minder straling uit de centrale lekt. Het grootste gevaar ligt nu in het consumeren van besmet voedsel en water en het op andere manieren binnenkrijgen van verontreinigde deeltjes. In goten komt verontreinigd regenwater samen en hoopt het radioactieve materiaal zich op, struiken en bomen nemen dit vocht op hun beurt weer op.
Funest
Langdurige blootstelling aan kleine hoeveelheden straling kan door een cumulatief effect op de lange termijn uiteindelijk funest zijn voor het menselijk lichaam.
Scholen zijn overgegaan op het beperken van activiteiten in de buitenlucht, terwijl overal in de prefectuur stralingsmeters op straat staan. Ziekenhuizen kampen met lange wachtlijsten van mensen die het stralingsniveau in hun lichaam willen laten meten.
Het enige waar de mensen zeker van zijn is dat hun lichamen zijn besmet. De ernst van de besmetting en het risico dat zij lopen, op die vragen is vooralsnog geen antwoord.
Bron: AD | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:25 uur, door Joyce.s
Duitse en Japanse wetenschappers hebben een missie opgestart om met een duikboot de Japanse trog te onderzoeken, een tektonische subductiezone die aan de basis ligt van de verwoestende aardbeving en tsunami van 11 maart vorig jaar.
Wetenschappers hopen zo meer te leren over het mechanisme dat aardbevingen en tsunami's veroorzaakt.
De radiogestuurde onderzeeër beschikt over camera's en andere instrumenten om tot op 7 km diepte de zeebodem te onderzoeken. De 3,5 ton wegende duikboot zal werkzaam zijn ter hoogte van het epicentrum van de aardbeving met magnitude 9 die een vloedgolf van meer dan vijftien meter hoog op de oostelijke kusten van Japan heeft veroorzaakt. Daarbij kwamen 19.000 mensen om en liep het kernpark Fukushima Daiichi zeer zware schade op.
Veranderingen
De Japanse trog strekt zich over honderden kilometers uit. Volgens projectdirecteur Gerold Wefer is het de bedoeling de zone een maand lang in kaart te brengen om te kijken welke grote veranderingen de aardbeving heeft veroorzaakt. Wetenschappers hopen zo meer te leren over het mechanisme dat aardbevingen en tsunami's veroorzaakt.
Bron: HLN | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:25 uur, door Joyce.s
De kromme 71-jarige visser richt zijn blozende, verweerde gezicht naar de heuveltop, het hoogste punt van de begraafplaats. Met zwaar gemoed stapt hij omhoog, langs rijen grafstenen, in iedere hand een emmer water. Takayuki Sato verloor zijn vrouw en zijn moeder door de tsunami, die het schilderachtige vissersstadje Minamisanriku in maart vorig jaar wegvaagde. De lichamen van de vrouwen werden nooit gevonden. Toch komt hij hier om het familiegraf schoon te maken.
Sato verloor ook zijn beste vriend, een tante, een oom, zijn huis en drie boten. Bijna alles uit zijn oude leven is verdwenen.
"Ik ben bang om alleen te zijn", zegt hij, eenmaal bij het graf aangekomen, met een verlegen glimlach. "Ik begin over zoveel verschillende dingen te malen als ik alleen ben. Soms vraag ik me af of ik het wel volhoud."
Een jaar na de ramp is de diepe wond die het verlies van de overlevenden van de tsunami heeft geslagen nog altijd vers. De vloedgolf nam op 11 maart 2011 niet alleen geliefden mee - meer dan negentienduizend mensen verloren het leven - maar ook banen en de mogelijkheden om in een eigen onderhoud te voorzien verdwenen. Met de stadscentra werd ook het hart weggeslagen van de plekken waar mensen woonden, werkten en winkelden.
De plannen voor de wederopbouw liggen klaar, de bevolking van het stadje wordt ondergebracht op de omliggende heuvels, maar dat maakt één ding alleen maar duidelijker: zoals het was, wordt het nooit meer.
Het dal aan de voet van de begraafplaats, waar woningen en winkels voorheen gegroepeerd stonden, is verworden tot een weidse, kale vlakte, in dit seizoen bedekt door een laagje sneeuw. Hier en daar staan nog de lege, zwaar geschonden ruïnes van bouwwerken.
Overal langs de door de tsunami getroffen noordoostkust van Japan valt hetzelfde tafereel waar te nemen. Het puin is geruimd, maar de wederopbouw is nog niet begonnen, waardoor het landschap er desolaat bijligt.
Tsunami's zijn deze Japanse kustregio niet vreemd. Minamisanriku alleen al heeft er de afgelopen 120 jaar vier te verduren gekregen. In 1960 kwamen hier 41 mensen om en werden huizen, waaronder dat van Sato, die toen 19 was, weggevaagd.
Sato's familie bouwde destijds een nieuw huis nabij de zee, maar dat zal de visser deze keer niet doen. De meeste overlevenden delen deze gedachte en willen hogere grond opzoeken, ook als daarmee hun levenswijze verandert.
Over tien jaar zal Minamisanriku 'totaal veranderd' zijn, zegt Osamu Takahashi, eigenaar van een eettentje dat vorige maand zijn deuren heropende in een tijdelijk winkelcentrum naast een modderig parkeerterrein. "De oude sfeer en de geschiedenis van het stadje zullen zijn verdwenen. Maar dit is ook een kans om onze stad opnieuw in te richten."
In de bouwplannen van het stadsbestuur worden diverse flatwijken in nabijgelegen beboste heuvels ingericht voor woningen, overheidskantoren en een ziekenhuis. Het is een moeilijk project, dat pas over vier tot vijf jaar zal zijn voltooid. De lager gelegen wijken worden enkele meters opgehoogd en komen achter een bijna negen meter hoge zeewal te liggen, die de bebouwing moet beschermen tegen de kracht van vloedgolven. Hier komen winkels, parken en visserijbedrijven.
Deskundigen waarschuwen dat een dergelijke verspreiding van woonwijken leidt tot isolatie en een verlies aan gemeenschapsgevoel, met name onder bejaarden. De plannen gaan in tegen een landelijke trend, die wordt ingegeven door een vergrijzende en krimpende bevolking. Steden op het platteland streven een compactere stadsindeling na, terwijl Minamisanriku aan het tegenovergestelde werkt.
De grootste economische uitdaging voor het stadje is het nieuw leven inblazen van de visserij. Negentig procent van de boten gingen verloren in de tsunami, tientallen vissers verloren het leven.
In het stadje is een groot tentachtig bouwwerk opgericht dat dienstdoet als tijdelijke vismarkt. Inmiddels wordt er weer op dagelijkse basis vis geveild. In een nabijgelegen pakhuis wordt ondertussen de laatste hand gelegd aan de eerste nieuwe vissersboot, een deur verder hameren timmerlieden op de romp van het volgende exemplaar. Sato heeft een verlaten schuit gevonden, die hij zelf voldoende heeft opgekalefaterd om nu en dan buitengaats te gaan.
Door het gebrek aan werkgelegenheid blijft in het ongewisse hoeveel inwoners van het stadje in staat zullen zijn land te kopen of een hypotheek te krijgen voor een nieuwe woning. Velen gaan gebukt onder de leningen op hun oude woningen, die in het gunstigste geval de tsunami niet ongeschonden hebben doorstaan. Zelfs als de regering te hulp schiet met leningen tegen lage rentes is het maar de vraag of inwoners ooit in staat zullen zijn hun woning af te betalen.
Het grootste verlies blijft dat van omgekomen geliefden en de uitzichtloze strijd tegen de eenzaamheid, zoals Sato die levert. Steeds somberder roept hij bij het familiegraf, een lange rechthoekige zuil, de herinneringen aan de gebeurtenissen van die noodlottige dag op.
Terwijl het tsunami-alarm loeide zochten zijn vrouw en moeder hun heil in het iets hoger gelegen huis van een oom. Sato snelde naar de haven om de nodige apparatuur in veiligheid te brengen en reed toen naar een nabijgelegen heuvel. Vandaar keek hij met afgrijzen toe hoe het donkere water het stadje voor zijn ogen verzwolg, huizen verpletterde en mensen die hun toevlucht op daken hadden gezocht meesleurde.
Pas de volgende ochtend kon hij zich door het puin een weg banen naar het huis van zijn oom. Er was niets meer. Dagenlang toog hij naar de gymzaal van een school die was ingericht als evacuatiecentrum, in de hoop daar zijn familie aan te treffen. Uiteindelijk werden de lichamen van zijn tante en oom gevonden. Zijn vrouw en moeder behoren tot de drieduizend vermisten van wie niets meer is vernomen.
Om de eenzaamheid te verdrijven zoekt Sato in de haven het gezelschap van zijn kameraden en lacht hij met tientallen andere vissers. Hij woont nu bij het gezin van zijn zoon in een appartement op dertig minuten rijden van het stadje. Maar met niemand spreekt hij veel over de ramp. De tijd die hij met zijn 4-jarige kleindochter doorbrengt, biedt de meeste troost.
"Om eerlijk te zijn wil ik weg van de zee", zegt hij. "Maar tegelijkertijd kan ik me niet losmaken van deze oceaan die mijn moeder en vrouw heeft verzwolgen. Als hun lichamen gevonden worden, brengt dat enige afsluiting. Zolang ze vermist worden, wil ik hier niet weg."
Bron: Nieuws.nl
Puin dat bij de Japanse tsunami van een jaar geleden van het land de zee in gespoeld is, drijft nog altijd rond op de oceaan. Het is al halfweg richting Amerika.
Bron: De Standaard
Direct nadat er kernsmeltingen hadden plaatsgevonden in drie door de tsunami van vorig jaar getroffen kernreactoren zwoer de Japanse regering de nauwe banden met de nucleaire industrie te verbreken. Een jaar later is er zelfs nog geen begin gemaakt met het opstellen van regels die moeten voorkomen dat ambtenaren posten gaan bekleden in de industrietak die zij controleren.
Er is weinig reden om aan te nemen dat er lessen zijn getrokken uit de grootste kernramp sinds Tsjernobyl over nucleaire regelgeving en het aanscherpen van de veiligheidsmaatregelen in de 54 kernreactoren in Japan. Nucleaire waakhonden zijn nog steeds onderdeel van het ministerie van handel, een voorstander van kernenergie, terwijl de regering maanden geleden al voorstelde deze instanties onder te brengen bij het ministerie van milieu.
Sinds de kernsmeltingen in de reactoren van de verwoeste kerncentrale Fukushima Dai-ichi zijn pas bij twee kerncentrales zeeweringen gebouwd, waarvan één bij Fukushima zelf. Slechts één centrale heeft de ventilatiekleppen aangelegd die explosies van waterstof in de reactoren kunnen voorkomen. Er is inmiddels een onderzoek ingesteld naar de chaotische evacuatie van het stralingsgebied, maar tot concrete maatregelen heeft dit nog niet geleid.
Op twee na zijn alle kernreactoren in Japan na de ramp stilgelegd. Zij worden pas herstart na invoering van een reeks nieuwe veiligheidsinspecties, een van de weinige maatregelen die tot dusverre zijn geïntroduceerd. Maar zelfs nu de reactoren zijn stilgelegd zijn ze nog altijd kwetsbaar als een nieuwe tsunami toeslaat. De brandstofstaven in de reactoren moeten voortdurend worden gekoeld.
Al vlug na de ramp op 11 maart vorig jaar klonk de roep om de Japanse nucleaire autoriteit los te maken van het ministerie van handel. Een andere doorn in het oog is het gemak waarmee medewerkers van een waakhond banen accepteren in de nucleaire industrie en vice versa. Uit onderzoek van Associated Press bleek vorig jaar dat van 95 medewerkers van de drie grootste waakhonden 26 in het verleden hebben gewerkt in de nucleaire industrie of voor nucleaire belangengroepen. De afgelopen vijftig jaar vonden 68 voormalige medewerkers van het ministerie van handel emplooi in de nucleaire industrie.
De regering mist eenvoudigweg de slagkracht om de 'draaideur' tussen waarnemer en industrie te sluiten. Pogingen de bureaucratie aan te pakken dateren van jaren terug. In 2006 werd nog een krachtsinspanning geleverd, maar de liberale regering die de hervorming nastreefde kwam drie jaar later ten val. Haar plannen belandden in de ijskast.
Alleen een massaontslag kan de innig verstrengelde banden tussen regering en private sector doorbreken, zegt Masashi Nakano, hoogleraar aan de Universiteit van Hyogo. "Hier rest alleen de botte bijl. Amakudari zal op geen andere wijze wijken." Amakudari is de term die gebruikt wordt voor de posten die ambtenaren na hun pensionering krijgen toegewezen in het private domein en betekent zoveel als 'neerdaling uit de hemel', waarbij hemel verwijst naar de hogere echelons in het ambtenarenapparaat, het goddelijke naar de ambtenaren zelf en de neerdaling naar het ondermaanse waar private bedrijven hun territorium hebben.
Naast het probleem van amakudari laat de coördinatie tussen de centrale regering en plaatselijke besturen volgens veel critici ernstig te wensen over. Dit wordt als voornaamste oorzaak beschouwd achter de ongeordende evacuatie van het gebied rond de Fukushima-centrale. Tot betere evacuatieplannen is het vooralsnog niet gekomen.
Plaatselijke autoriteiten zeiden pas op de hoogte te zijn van de nakende evacuatie toen hierover op televisie werd gerept. Over de situatie in de centrale werden ze nauwelijks geïnformeerd. Informatie over de wijze waarop de straling zich over het gebied zou verspreiden werd niet gedeeld.
De harde realiteit is dat in een jaar tijd maar mondjesmaat veranderingen zijn doorgevoerd om de veiligheid te verbeteren en een kernramp in de toekomst te voorkomen. Slechts enkele centrales beschikken nu over een zeewering. Eén centrale heeft ventilatiekleppen aangebracht, zodat waterstof uit de reactoren kan ontsnappen. Een andere centrale heeft nieuwe deuren aangelegd, die in het geval van een tsunami een ruimte met kwetsbare apparatuur potdicht houdt. Maar al deze hervormingen worden niet bovenaf opgelegd. "Deze acties zijn niet bij wet verplicht", zegt Tomohiro Sawada van het nucleaire en industriële veiligheidsbureau. "We kunnen ze daardoor niet controleren."
Bron: Nieuws.nl | Gewijzigd: 9 maart 2012, 17:03 uur, door Sanwa
Vier uur nadat een tsunami de Fukushima Dai-ichi-kerncentrale had overspoeld wist de Japanse regering dat de kernen in de reactoren dreigden te smelten. Maar die kennis hield zij maandenlang voor zich. Pas vijf dagen later gaf de toenmalige premier Naoto Kan lucht aan zijn zorg dat de kernramp Tsjernobyl zou kunnen doen verbleken. Dat blijkt uit documenten die vandaag, twee dagen voor de eerste verjaardag van de ramp, zijn vrijgegeven.
De notulen van de vergaderingen die het door de regering ingestelde crisisteam tussen 11 maart, de dag van de tsunami, en december hield, zijn nÃÂet opgenomen. Maar reconstructies tonen de verwarring, het gebrek aan informatie, het gebrek aan daadkracht en de miscommunicatie van de autoriteiten, lokale bestuurders en de medewerkers van de kerncentrale.
Terwijl de situatie in hoog tempo verslechterde, verklaarden sommige ministers dat 'niemand de leiding had'. De gereconstrueerde notulen halen een anonieme medewerker aan die uitlegt dat de accu's van het koelsysteem van Fukushima Dai-ichi het niet langer dan acht uur zouden volhouden. 'Als de temperatuur in de reactorkernen na het verstrijken van die termijn blijft oplopen is het mogelijk dat zich een kernsmelting voltrekt', waarschuwde de anonieme medewerker op de eerste vergadering, zo'n vier uur na de tsunami.
De regering was er kennelijk alles aan gelegen de ernst van de ramp te bagatelliseren. De huidige premier Yoshihiko Noda gaf onlangs al toe dat de Japanse overheid heeft gefaald in haar reactie op de aardbeving en tsunami in maart 2011.
Bron: AD | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:26 uur, door Joyce.s
De Japanners hebben vanochtend met een minuut stilte de slachtoffers van de zware aardbeving en de daaropvolgende tsunami vorig jaar herdacht. Om 14.46 uur plaatselijke tijd viel het leven overal even stil. Dat was precies het tijdstip waarop Japan op 11 maart 2011 opgeschrikt werd door een aardbeving met een kracht van 9 op de schaal van Richter. Bij de daaropvolgende tsunami lieten meer dan 15.800 mensen het leven. Meer dan 3.000 mensen zijn een jaar later nog altijd vermist.
Bij een ceremonie van de Japanse regering in het National Theatre van Tokio herdachten keizer Akihito en zijn vrouw keizerin Michiko samen met nabestaanden van slachtoffers de grootste ramp in Japan sinds de Tweede Wereldoorlog. De 78-jarige Akihito werd enkele dagen geleden nog aan het hart geopereerd. De monarch zocht de voorbije maanden regelmatig overlevenden van de tsunami op om hen troost te bieden. Tienduizenden Japanners leven nog altijd in een noodonderkomen.
Als gevolg van de natuurramp kwam er in drie reactoren van de kerncentrale Fukushima Daiichi een kernsmelting op gang. Vele gebieden raakten radioactief besmet. Het ging om de ergste nucleaire ramp sinds Tsjernobyl. Op de eerste verjaardag van de ramp werd in Tokio en andere plaatsen gedemonstreerd voor een afschaffing van alle kerncentrales. Desondanks blijft de deelname aan dergelijke anti-atoomprotesten in Japan vrij gering.
Bron: HLN | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:26 uur, door Joyce.s
*knip: deze info staat al hierboven*
Door de aardbeving ontstond een alles verwoestende tsunami, die kerncentrale Fukushima verwoestte en een kernramp veroorzaakte.
Rond het rampgebied en in hoofdstad Tokio kwamen mensen bijeen voor herdenking. Aan de ceremonie in Tokio nam de keizer deel, samen met hooggeplaatste politici en 1200 anderen.
Keizer Akihito zei dat Japan de tragedie ''nooit zal vergeten'' en hij benadrukte het belang van samenzijn en elkaar helpen in zware tijden.
Sirenes
In de zwaar getroffen gebieden in het noordoosten van het land waren de ceremonies kleiner. Daar stonden overlevenden van het natuurgeweld stil bij de familie en vrienden die ze hadden verloren.
In Ishinomaki, waar 4000 mensen omkwamen, werd geen moment stilte gehouden maar gingen de sirenes af. Bewoners waren daarvoor gewaarschuwd om paniek te voorkomen.
Wonden
In het district Watanoha kwamen ongeveer 80 mensen bij elkaar om de ramp te herdenken, onder wie de 37-jarige Hitomi Oikawa die haar vader verloor.
''Het is een jaar sinds mijn vader is overleden. Ik bid dat ik mijn verdriet achter me kan laten en dat mijn kinderen zich beter gaan voelen'', aldus Oikawa. Bij haar zijn de wonden, net als bij veel anderen, nog vers.
Beschermende pakken
Inwoners van Okuma, waar de kapotte kerncentrale Fukushima staat, kwamen per bus naar het plaatsje. Ze wonen daar niet meer wegens besmettingsgevaar. De nabestaanden hadden zich dan ook gehuld in beschermende pakken en handschoenen en bedekten hun schoenen met plastic.
Een oudere vrouw legde bloemen bij een geïmproviseerd altaar. Haar kleindochter is na de ramp nog steeds niet teruggevonden.
Protest
De herdenking leidde ook tot protest. Ongeveer 50 mensen verzamelden zich bij het hoofdkantoor van Tepco, de eigenaar van de kerncentrale, en eisten dat alle nucleaire installaties in Japan de deuren zouden sluiten.
In de plaats Koriyama was de boosheid groter. Daar vulden betogers een heel stadion om duidelijk te maken dat ze geen voorstander zijn van kernenergie.
Bron: Nieuws.nl
Onweersdagen: 0
In de Japanse Tuin van Hasselt heeft de Japanse ambassadeur van België een Japanse kerselaar aangeplant. Aanleiding was een herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers van de aardbeving in Fukushima, een jaar geleden.
Zowat honderd sympathisanten van Belgische en Japanse origine waren deze middag naar Hasselt gekomen om in de prachtige Japanse tuin een plechtigheid bij te wonen. In zijn openingstoespraak betuigde Thomas Leysen, voorzitter van de Belgium-Japan Association, nogmaals zijn medeleven met iedereen die door de aardbeving werd getroffen. Hij zei dat ontmoeting tussen inwoners van beide landen de verstandhouding verbetert en er samen kan gebouwd worden aan de toekomst van Japan. Ambassadeur Jun Yokota keek eveneens graag vooruit. "De gebeurtenissen hebben ons verplicht om nog zuiniger met energie om te gaan en bieden ons de kans om een heel nieuw Japan op te bouwen. Daar zijn we ook mee bezig."
Teleurstelling
De Japanse vertegenwoordiger in ons land sprak ook nog even zijn teleurstelling uit over de invoerbeperkingen die door Europa en elders in de wereld worden opgelegd voor Japanse producten. Daarna plantte hij samen met Thomas Leysen een kerselaar, die het nieuwe Japan moet symboliseren. De minuut stilte werd gevolgd door optredens van een Japanse drumband en een Japans koor. Met een receptie van het Hasseltse stadsbestuur werd de plechtigheid afgerond.
Bron: HLN | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:27 uur, door Joyce.s
Onweersdagen: 0
Vorig jaar ging bij de gruwelijke tsunamiramp een foto van hoop de wereld rond. Drie dagen na de verwoestende tsunami van 11 maart 2011 in Japan redde een soldaat als bij wonder nog een baby uit het puin. Mirakelbaby Iroha Ishikawa gaf nog een greintje hoop in de zoektocht naar de duizenden vermisten van de ramp. De foto van de vier maanden jonge baby die opkeek naar haar reddende engel Koji Chiba groeide uit tot een iconisch beeld. Nu werden de mirakelbaby en haar redder een jaar later herenigd, allebei in een iets andere outfit.
Soldaat haalde drie dagen na ramp nog baby van vier maanden levend uit puin
De megatsunami ontketend door een extreem zware aardbeving was een van de zwaarste rampen ooit in het land. Officieel zijn er zo'n 15.800 doden, maar een jaar na de ramp zijn er ook nog duizenden vermisten. De monstertsunami overspoelde de Japanse kust en veegde letterlijk alles van de kaart, zelfs kilometers in het binnenland. Treinen werd van de rails gespoeld en mee naar de zee gevoerd. Over het lot van de vermiste treinreizigers en vele andere vermisten, is een jaar later nog geen duidelijkheid.
Ook ouders gered
Door het enorme rampgebied was de reddingsactie exteem complex en moeilijk. Het Japanse leger rukte massaal uit op zoek naar overlevenden. Ook de stad Ishinomaki (met zo'n 165.000 inwoners) werd overspoeld. De reddingsteams kwamen snel ter plaatse en begonnen met de onmetelijke opdracht om puin te ruimen. Drie dagen na de ramp haalde soldaat Koji Chiba een levende baby uit het puin. De vier maanden jonge Iroha Ishikawa staarde gewikkeld in een deken haar reddende engel aan. Een jaar later poseerde de mirakelbaby bij de pakkende herdenking van de ramp weer in de armen van de fiere soldaat. Ook Iroha's ouders hadden het geluk dat ze de ramp overleefden.
Het geluk van de familie Ishikawa staat in schril contrast met de ellende in Ishinomaki. Achteraf bleek dat de stad een van de zwaarst getroffen gebieden was met officieel 3.097 doden en zo'n 2.770 vermisten. 29.000 inwoners bleven dakloos achter. In de haven van Ayukawa nabij de stad werden liefst 80 procent van de 700 huizen vernietigd door de monstertsunamigolven van tien meter hoog. De helft van de stad liep onder water en tot meer dan vijf kilometer landinwaarts reikte de tsunami.
Schoolkinderen weggespoeld
Een lagere school werd ook compleet verwoest, 75 van de 108 leerlingen en 10 van de 13 onderwijzers vonden de dood. Ze werden na de evacuatie uit de school overspoeld door de tsunami bij het oversteken van een rivier. Een van de overlevende onderwijzers pleegde later zelfmoord.
Bron: HLN | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:27 uur, door Joyce.s
Een jaar na de verwoestende tsunami die tienduizenden Japanners dakloos maakte, zorgt die vloedgolf nu voor een onzichtbaar gezondheidsrisico aan de Amerikaanse Westkust. Er drijft namelijk een gigantische afvalberg richting de Verenigde Staten. Het grote probleem is echter dat plastic wordt afgebroken in microdeeltjes, die opgegeten worden door vissen en zo er zo giftige stoffen in de voedselketen terechtkomen.
Er wordt geschat dat de tsunami vorig jaar zo'n miljoen ton plastic in zee heeft gespoeld. Het merendeel daarvan is op een grote afvalberg op weg naar de Verenigde Staten. Onder meer in de baai van San Francisco en van Chesapeake werden al verhoogde concentraties van microdeeltjes plastic gevonden. Het gaat dan om deeltjes kleiner van 1 millimeter. Verrassend genoeg zijn die deeltjes goed voor 80 procent van al het opgeviste plastic.
Als plastic lang in water dobbert dan zorgt de combinatie met het zonlicht dat plastic afbreekt in microdeeltjes. Die hebben dezelfde grootte als het eten van bepaalde vissen. Daardoor komen giftige chemicaliën in het lichaam van die vissen, die vervolgens door grotere vissen worden opgegeten en uiteindelijk ook in onze voedselketen terechtkomen. Het gaat dan onder meer over PCB's en dioxine.
"Één enkel plastic microdeeltje kan gezien worden als een giftige pil", aldus Marcus Eriksen van het 5 Gyres Instituut. Zo'n deeltje bezit namelijk een miljoen keer meer giftige stoffen dan gewoon zeewater. Volgens Chelsea Rochman, een doctoraatstudent aan de University of California, bewijst haar onderzoek dat de giftige stoffen door het lichaam van dieren geabsorbeerd worden. Als die dieren vervolgens op ons bord terechtkomen, kan dat een ernstig gezondheidsrisico inhouden.
Bron: HLN | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:27 uur, door Joyce.s
Na de kernramp in het Japanse Fukushima dringt de radioactieve straling steeds dieper in de bodem. Volgens een studie was de straling 3 maanden na het ongeluk 5 centimeter diep in de grond te vinden. Nu is de besmetting 10 à30 centimeter diep.
Regenwater is mogelijk de oorzaak. Wetenschapper Haruo Sato van het Japanse atoombureau waarschuwde woensdag dat de straling steeds diepere lagen zal bereiken, naarmate langer wordt gewacht met het schoonmaken van de bodem.
Japan werd op 11 maart 2011 opgeschrikt door een zware aardbeving. Die veroorzaakte een tsunami, die de kerncentrale van Fukushima zwaar beschadigde. De regio is er zo radioactief dat bewoners nog niet mogen terugkeren.
Bron: RTL
Van de 54 kernreactoren in Japan is er sinds vandaag nog maar één in bedrijf. Na de ramp in de kerncentrale van Fukushima op 11 maart vorig jaar begon Japan met het sluiten van de nucleaire installaties.
Het Japanse energiebedrijf Tepco sloot vandaag de nucleaire installatie in de prefectuur Niiagata voor onderhoud, waardoor alleen nog maar de kernreactor op het eiland Hokkaido in bedrijf is. De reactor van Hokkaido gaat begin mei dicht voor onderhoud.
Het is niet bekend wanneer Japan een aantal reactoren weer in bedrijf neemt. Tot de ramp van Fukushima was bijna een derde van de in het land opgewekte elektriciteit afkomstig van nucleaire installaties.
Bron: AD
Onweersdagen: 0
De situatie in een van de reactoren van de Japanse kerncentrale Fukushima Dai-ichi, die vorig jaar zwaar beschadigd raakte door een aardbeving en een tsunami, is ernstiger dan gedacht.
Dat blijkt uit nieuw onderzoek van Tepco, de exploitant van de centrale.
In reactor 2 zijn volgens Tepco stralingswaarden gemeten van tien maal de dodelijke dosis. Daarnaast staat er een laag koelwater in de reactor van slechts zestig centimeter. In december, toen de toestand in de kerncentrale stabiel werd verklaard, schatte de Japanse regering nog
Bron: NU.nl
Onweersdagen: 0
Japan gaat een gebied net binnen de evacuatiezone rondom de kerncentrale Fukushima Dai-ichi deels heropenen. Dat werd vrijdag bekendgemaakt. Het is de eerste keer sinds de kernramp een jaar geleden dat het gebied weer mag worden betreden.
De evacuatiezone, die een gebied van twintig kilometer rondom de centrale beslaat, blijft grotendeels intact. De Japanse regering gaat de evacuatiezone echter in drie categoriën indelen, afhankelijk van het stralingsniveau. De ongeveer zestienduizend inwoners van drie plaatsen kunnen daardoor binnenkort weer naar huis.
De inwoners van Kawauchi en Tamura mogen zondag naar huis en mensen wier huizen in Minamisoma staan kunnen half april weer terugkeren. Delen van de stadjes blijven verboden gebied vanwege te hoge stralingsniveau’s. Over acht steden, die ook in het gebied staan waar een laag stralingsniveau is gemeten, is nog geen besluit genomen.
Het is overigens nog maar de vraag of veel bewoners al direct terugkeren. Velen wachten liever todat het gebied verder is opgeruimd en de infrastructuur is hersteld.
Bron: Het Nieuwsblad
Onweersdagen: 0
Het stralingsniveau van het zeewater voor de Japanse oostkust is lager dan verwacht. Dat schrijven onderzoekers van het Amerikaanse Woods Hole Oceanografisch Instituut in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
In samenwerking met Japanse wetenschappers analyseerden zij radioactieve deeltjes in het zeewater, afkomstig uit Fukushima. In die plaats werd de kerncentrale in maart vorig jaar getroffen door een tsunami als gevolg van een zeer krachtige aardbeving. In een gebied van 30 tot 600 kilometer buiten de kust werden de radioactieve stoffen cesium 134 en 137 gemeten. De hoogste concentratie werd vlak bij de kust waargenomen, maar het aangetroffen stralingsniveau is nog altijd lager dan wat als schadelijk voor dier en mens wordt beschouwd.
Bron: AD
Onweersdagen: 0
Nu heb ik er toch al teveel woorden aan besteed.
Maar het lijkt me dat het bericht 'Er is geen gevaar voor de volksgezondheid....' al bij alle media klaar ligt, nog voordat er rampen gebeurd zijn.
Het lijkt erop dat grote hoeveelheden zeer radioactief water uit een zuiveringsinstallatie van de beschadigde Japanse kerncentrale Fukushima Dai-ichi in de oceaan zijn gelekt. Medewerkers ontdekten het lek donderdag in een slang van een apparaat waarmee koelwater uit de kernreactoren wordt gereinigd, zei de beheerder van de centrale Tepco. Het lek is inmiddels gedicht.
Het koelen van de reactoren en het voorkomen van stralingslekken is een moeizaam proces. Er bestaan zorgen dat Tepco niet in staat is de gehavende centrale stabiel te houden. Sinds vorig jaar is er diverse malen straling uit de centrale gelekt, waarna de gezondheidsautoriteiten doorgaans snel geruststellende woorden spraken over de gevolgen voor de volksgezondheid.
Bron: Nieuws.nl
De Amerikaanse kustwacht is van plan met explosieven een Japans schip tot zinken te brengen. Het schip dobbert zonder bemanning rond op zee sinds de enorme tsunami die Japan vorig jaar trof. De garnalenkotter, de Ryou-Un Maru, bevindt zich zo'n driehonderd kilometer uit de kust in de Golf van Alaska. Per uur legt het schip ongeveer anderhalve kilometer af. Aan boord van het schip is meer dan 7500 liter diesel en de Amerikaanse autoriteiten maken zich zorgen dat het schip in het vaarwater van andere schepen komt.
Bron: Nieuws.nl